piątek,
Jan Kamieński
Dziś mija rocznica urodzin oficera Wojska Polskiego II RP, Armii Krajowej, NIE i NSZ, cichociemnego.
Jan Kamieński urodził się 17 czerwca 1906 w Klewinowie na Podlasiu. Ukończył Gimnazjum Państwowe im. Tadeusza Kościuszki w Słonimiu. W 1928 roku zdał maturę i zdecydował się zostać zawodowym żołnierzem. Przez kilka lat uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Berezie Kartuskiej, Szkole Podchorążych Saperów oraz Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Od 1931 roku służył w 62 Pułku Piechoty. W latach 1937–1939 studiował w Wyższej Szkole Wojennej.
Podczas kampanii wrześniowej był oficerem operacyjnym w 4 Dywizji Piechoty. 17 września przeszedł na Węgry i został internowany. Po ucieczce zdołał dotrzeć do Francji. Walczył w kampanii francuskiej jako oficer sztabowy 1 Dywizji Grenadierów. Wyróżniał się w boju, czterokrotnie otrzymał Krzyż Walecznych. Został ranny i dostał się do niewoli. Wkrótce udało mu się uciec. Na terenie okupowanej Francji zajmował się organizowaniem przerzutu polskich żołnierzy do Wielkiej Brytanii. Od kwietnia 1941 roku kierował placówką wywiadowczą Oddziału II w Lyonie. Na początku 1942 roku przez Pireneje, Hiszpanię, Portugalię i Gibraltar przedostał się do Wielkiej Brytanii.
Początkowo służył w Brygadzie Szkolnej, a później został szefem Wydziału Wyszkolenia w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zgłosił się do służby w kraju. Po przeprowadzonej w nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku operacji lotniczej „Weller 7” znalazł się w okupowanej Polsce. Razem z nim przerzuceni zostali cichociemni major Jan Kamieński „Cozaś”, podporucznik Tadeusz Kobyliński „Hiena”, porucznik Tadeusz Starzyński „Ślepowron” oraz kurier Delegatury Rządu na Kraj podporucznik Wiktor Karamać „Kabel”. Polscy spadochroniarze lądowali na placówce odbiorczej „Jodła 1” w lesie pomiędzy Paprotnią a Łękawicą, około czterdziestu kilometrów na północny wschód od Radomia.
Po aklimatyzacji otrzymał przydział na stanowisko oficera sztabu III Oddziału Komendy Głównej Armii Krajowej. Podczas powstania warszawskiego służył w Komendzie Głównej AK. Po kapitulacji wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Po rozwiązaniu Armii Krajowej działał w antykomunistycznym podziemiu. Początkowo był komendantem Obszaru Zachodniego organizacji NIE, a następnie komendantem Okręgu Kraków Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Równolegle był inspektorem Inspektoratu Południowego Narodowych Sił Zbrojnych.
Po rozwiązaniu Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj wyjechał z Polski. 7 września 1945 roku zameldował się w Sztabie Naczelnego Wodza. Ponownie skierowano go do kraju, jednak po kilku miesiącach, zagrożony aresztowaniem, wrócił do Anglii. Do końca życia pozostał na emigracji. Zmarł 29 maja 1987 roku w Spring Hill na Florydzie, w Stanach Zjednoczonych.
