wtorek,
Jan Bienias
Dziś mija rocznica urodzin podporucznik piechoty Wojska Polskiego, cichociemnego, powstańca warszawskiego.
Jan Bienias urodził się 6 września 1919 roku w Krauszowie w okolicach Nowego Targu. W 1937 roku rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Władysława Orkana w Starym Sączu. We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Na początku 1940 roku przedostał się na Węgry i w lutym dotarł do Francji. Brał udział w kampanii francuskiej.
W Wielkiej Brytanii służył w 1. Brygadzie Strzelców. Na Wyspach Brytyjskich zdał maturę. Odbył kurs kierowców pojazdów motorowych i staż w jednostkach brytyjskich. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. W nocy z 10 na 11 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 27” do okupowanej Polski został przerzucony do okupowanej Polski. Planowo zrzut miała odebrać placówka odbiorcza „Nil 2” położona 19 kilometrów na południowy wschód od Piotrkowa Trybunalskiego, jednak 9 maja 1944 roku w pobliżu stoczył lokalny oddział Armii Krajowej walkę z żandarmerią niemiecką, za co hitlerowcy w odwecie spacyfikowali wieś Żerechowa. W takiej sytuacji, aby niepotrzebnie nie ryzykować, przeniesiono punkt zrzutu o kilka kilometrów w rejon wsi Ślepietnica. Tego dnia ze spadochronem skakali porucznik Kazimierz Bernaczyk „Rango”, podporucznik Jan Bienias „Osterba”, kapitan Bohdan Kwiatkowski „Lewar”, podporucznik Zdzisław Straszyński „Meteor”, podporucznik Zygmunt Ulm „Szybki” oraz kurier Delegatury Rządu na Kraj Stanisław Niedbał-Mostwin „Bask”.
Jako cichociemny początkowo został przydzielony do Inspektoratu Rejonu Piotrków Okręgu Armii Krajowej Łódź. Był żołnierzem w oddziale partyzanckim „Burza”. W lipcu 1944 roku trafił do Warszawy. Miał to być etap podróży do Inspektoratu Brześć Okręgu Polesie AK, ale po wybuchu powstania warszawskiego do przerzutu nie doszło. W powstaniu walczył w szeregach batalionu „Czata 49”, dowodził drużyną. Podczas walk na Woli został ranny, jednak szybko wrócił do oddziału. Po upadku Starówki kanałami przeszedł do Śródmieścia. Poległ 7 września na Czerniakowie w wieku 25 lat podczas walki z niemieckimi czołgami atakującymi szpital św. Łazarza. Pośmiertnie otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.
