środa,
Józef Lipiński
Józef Wojciech Lipiński urodził się 2 listopada 1921 roku w Bliżynie, niedaleko Skarżyska-Kamiennej. Był uczniem Gimnazjum i Liceum A. Witkowskiego w Skarżysku-Kamiennej. W 1939 roku zdał egzamin dojrzałości. Jako pasjonat lotnictwa, w latach szkolnych zdobył uprawnienia pilota szybowcowego. Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. W listopadzie 1939 roku przeszedł na Węgry, a następnie przedostał się do Francji, gdzie służył w 2. Pułku Grenadierów Wielkopolskich 1. Dywizji Grenadierów, a następnie w 1. kompanii 2. Batalionu Strzelców Podhalańskich 1. Półbrygady Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Wziął udział w kampanii norweskiej. Za bohaterską postawę w bitwie o Narwik otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Raniony podczas walk w Norwegii został ewakuowany do Szkocji.
W Wielkiej Brytanii otrzymał przydział do 1. Brygady Strzelców. Ukończył kurs młodszych podoficerów, a następnie Szkołę Podchorążych Piechoty w Dundee. Pod koniec 1941 roku otrzymał awans do stopnia plutonowego podchorążego. Zgłosił się do służby w kraju i odbył szkolenie w polskiej szkole wywiadu działającej pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej. 29 grudnia 1942 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej. W nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Brick” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim z samolotu Halifax DT-627 „P” ze spadochronem skakali podporucznik Longin Jurkiewicz „Mysz”, major Franciszek Koprowski „Dąb” oraz podporucznik Janusz Messing „Bekas”. Z chwilą skoku awansował do stopnia podporucznika. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Wół” położona kilkanaście kilometrów od miejscowości Końskie.
Podczas podróży pociągiem do Warszawy w trakcie kontroli dokumentów Józef Lipiński oraz podporucznik Janusz Messing „Bekas” zostali zatrzymani. Nie zostali oni rozpoznani jako przybysze z Anglii, jednak poddano ich brutalnemu śledztwu prowadzonemu przez gestapo z Tomaszowa Mazowieckiego. Uwięzieni cichociemni zdołali nawiązać kontakt z miejscowymi strukturami Armii Krajowej. Obaj skoczkowie zachorowali na tyfus plamisty, z pomocą miejscowego podziemia i łapówek zostali zwolnieni.
Po leczeniu otrzymał przydział do Referatu „Wschód” Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Głównej AK. Objął stanowisko zastępcy kierownika ośrodka wywiadowczego „54 KK” operującego na Białorusi i Polesiu. Po wkroczeniu Armii Czerwonej odwołano go do Warszawy. Po zakończeniu wojny skorzystał z tzw. amnestii i ujawnił się komunistycznym służbom. W 1950 roku Urząd Bezpieczeństwa nakłonił go do współpracy. Do przejścia na emeryturę w 1985 roku pracował w kilku przedsiębiorstwach państwowych na stanowiskach kierowniczych. Zmarł 5 października 2004 roku w Legionowie.
