wtorek,
Franciszek Koprowski
Franciszek Koprowski urodził się 11 października 1895 roku w Brzezinkach niedaleko Brodnicy. Ukończył szkołę realną w Brodnicy, a później uczył się w szkole ogrodniczej w Berlinie. W 1912 roku na krótko wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W 1913 odbył służbę wojskową w armii niemieckiej. Po wybuchu pierwszej wojny światowej walczył na froncie francuskim, a następnie rosyjskim. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę ochotniczo wstąpił w szeregi powstańców wielkopolskich. W 1919 roku zgłosił się do Wojska Polskiego. Ukończył szkołę podoficerską i został żołnierzem 21. Pułku Piechoty. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu działań zbrojnych pozostał w wojsku. W 1922 roku zdał maturę. Służył w kilku jednostkach kawalerii. Uprawiał kilka dyscyplin sportowych, był reprezentantem Polski w pięcioboju nowoczesnym na IX Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie. W tej dyscyplinie zdobywał medale mistrzostw Polski, w 1927 był mistrzem Polski. W 1921 roku zdobył tytuł mistrza Polski w czwórkach wioślarskich. Pojechał jako sędzia bokserski i wioślarski na berlińskie Igrzyska Olimpijskie w 1936 roku. Aktywnie działał w Pomorskim Okręgowym Związku Bokserskim, był także jednym z założycieli klubu sportowego Olimpia Grudziądz.
Jego ostatnim przedwojennym przydziałem był Oddział II Sztabu Generalnego zajmujący się wywiadem. Po wybuchu drugiej wojny światowej wysłano go z misją kurierską do Kopenhagi i nie brał udziału w wojnie obronnej Polski. W listopadzie 1939 roku zameldował się we Francji, a po jej kapitulacji w 1940 roku trafił do Wielkiej Brytanii. Służył jako dowódca szwadronu w 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich z 10. Brygady Kawalerii Pancernej. Na początku 1941 roku skierowano go do polskiej szkoły wywiadu działającej pod mylącą nazwą „Oficerski Kurs Doskonalenia Administracji Wojskowej”. Był instruktorem na kursach dla cichociemnych.
W nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Brick” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim ze spadochronem skoczyli podporucznik Longin Jurkiewicz „Mysz”, podporucznik Wojciech Lipiński „Lawina” oraz podporucznik Janusz Messing „Bekas”. Skoczków odebrała placówka „Wół” kilkanaście kilometrów od miejscowości Końskie. Po standardowej aklimatyzacji w Warszawie otrzymał przydział do Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Głównej Armii Krajowej. Został oddelegowany do wileńskiego ośrodka wywiadowczego.
Jesienią 1943 roku niemieckie służby przeprowadziły wiele aresztowań wśród członków wileńskiej siatki wywiadowczej. Franciszek Koprowski został zatrzymany 8 listopada. Załamał się w śledztwie i ujawnił nazwiska swoich współpracowników. Po kilku dniach prowadzony przez dziedziniec zdołał uciec z aresztu. Kontrwywiad AK weryfikował okoliczności tego wydarzenia, podejrzewano, że ucieczka została sfingowana przez Niemców. Z drugiej strony Franciszek Koprowski był sprawnym byłym sportowcem, który w Anglii dodatkowo został wyszkolony w walce wręcz.
Na początku 1944 roku został skierowany do oddziałów partyzanckich. 19 marca 1944 roku został dowódcą 6. Wileńskiej Brygady AK. Brał udział w operacji „Ostra Brama”. Po zakończeniu walk w Wilnie został aresztowany przez NKWD i wywieziony w głąb ZSRR. Latem 1948 roku wrócił do Polski. Początkowo pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego. Od 1950 roku trenował szermierzy w Wojskowym Klubie Sportowym „Legia” w Warszawie. Był członkiem pierwszego zarządu Polskiego Związku Pięcioboju Nowoczesnego. Zmarł w 2 czerwca 1967 roku w Zerzniu w okolicach Warszawy.
