niedziela,
Felicjan Majorkiewicz
Felicjan Ludwik Majorkiewicz „Iron” urodził się 20 listopada 1904 roku w Woli, w okolicach Płocka. W 1925 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie. Zdobył tam specjalność sapera. W 1927 roku uzyskał stopień podporucznika, dwa lata później awansował o jeden stopień do porucznika. Pod koniec 1929 roku otrzymał przydział do 1 Batalionu Saperów Legionów w Modlinie, a następnie na stanowisko zastępcy dowódcy Kompanii Saperów Korpusu Ochrony Pogranicza. W latach 1934–1936 odbył kurs Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. W efekcie uzyskał dyplom naukowy oficera dyplomowanego. Po ukończeniu kursu objął stanowisko I oficera sztabu 18 Dywizji Piechoty w Łomży.
Wiosną 1939 roku został oficerem Oddziału III Operacyjnego Sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Razem z tą jednostką odbył kampanię wrześniową. Po zakończeniu walk zdołał przedostać się do Francji. Ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego we Francji. Otrzymał przydział do sztabu 1 Dywizji Piechoty. W lutym 1940 roku objął stanowisko szefa Oddziału III Taktyczno-Operacyjnego Sztabu Samodzielniej Brygady Strzelców Podhalańskich. W szeregach Brygady walczył w kompanii norweskiej pod Narvikiem, a następnie w obronie Francji.
Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii służył jako szef Oddziału III Taktyczno-Operacyjnego Sztabu 1 Brygady Strzelców. Zgłosił się do służby w okupowanym kraju i przeszedł szkolenie cichociemnych. W nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku, w ramach operacji lotniczej „Weller 1” wylądował ze spadochronem w okupowanej Polsce. Po aklimatyzacji został skierowany do służby w Oddziale III Operacyjnym Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim jako oficer Komendy Głównej AK. 20 sierpnia został ranny. 28 września otrzymał Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Po kapitulacji trafił do niemieckiej niewoli. Po wyzwoleniu służył jako szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu I Korpusu Polskiego w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po demobilizacji wrócił do Polski. Przez wiele lat współpracował z Wojskowym Przeglądem Historycznym, czasopismem poświęconym polskiej i powszechnej historii wojskowej. Napisał kilka książek na temat swoich losów podczas wojny. Zmarł 21 lutego 1975 roku w Warszawie.
