poniedziałek,
Edwin Scheller
Edwin Mikołaj Scheller urodził się 6 grudnia 1919 roku w Zaniemyślu na terenie Wielkopolski. W 1939 roku zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum i Liceum im. Marszałka J. Piłsudskiego w Bydgoszczy. Latem tego roku przydzielony do Junackich Hufców Pracy budował umocnienia obronne nad Narwią. 3 września 1939 roku brał udział w walkach z niemieckimi dywersantami w Bydgoszczy. Później ochotniczo wstąpił do 62. Pułku Piechoty. Walczył m.in. nad Bzurą i w obronie Warszawy.
Po kapitulacji stolicy z lekką raną nogi trafił do szpitala. Po miesiącu został skierowany do przejściowego obozu jenieckiego, skąd zdołał zbiec. Pod koniec 1939 roku przeszedł na Węgry, a następnie dotarł do Francji. Służył w 5. Pułku Strzelców Pieszych. Po klęsce Francuzów został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Otrzymał przydział do 1. Brygady Strzelców. W 1941 roku ukończył szkołę podchorążych. W 1942 roku zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł odpowiednie przeszkolenie, był przygotowywany do pracy w wywiadzie. 29 grudnia 1942 roku został zaprzysiężony na rotę Armii Krajowej.
W nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Tile” znalazł się na terenie okupowanej Polski. Razem z nim ze spadochronami skakali porucznik Oskar Farenholc „Sum”, porucznik Janusz Prądzyński „Trzy”, podporucznik Jan Rostworowski „Mat”. Skoczków odebrała placówka „Olcha” niecałe dziesięć kilometrów od Kielc. Przybysze z Anglii przerzucili znacznie ilości pieniędzy na potrzeby polskiego podziemia. Podczas operacji zrzucono także sześć zasobników oraz dwie paczki.
Po aklimatyzacji otrzymał przydział do pracy w referacie centralnym i kolejowym Oddziału II Komendy Głównej Armii Krajowej. Oddział II zajmował się wywiadem. W 1943 roku oddelegowano go na stanowisko zastępcy kierownika szefa ekspozytury wywiadu w Lublinie. 15 lutego 1944 roku został aresztowany przez lubelskie gestapo. Został poddany brutalnemu śledztwu. Po trzech miesiącach z rąk gestapo wykupiła go narzeczona wspierana przez dowództwo Armii Krajowej.
Po tygodniach tortur bardzo długo dochodził do zdrowia. Podczas powstania warszawskiego mieszkał w Piasecznie, zajmował się gromadzeniem środków medycznych dla walczącej stolicy. Po upadku powstania mieszkał w Piotrkowie Trybunalskim. Po rozwiązaniu Armii Krajowej zaangażował się w działalność Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Zorganizował grupę dywersyjno-rozpoznawczą w Bydgoszczy. Wczesną jesienią 1945 roku został aresztowany przez komunistyczne służby, jednak zwolniono go po kilku dniach. Po zatrzymaniu w dniu 17 listopada przebywał w areszcie do 7 czerwca 1946 roku. Jego ciężarną żonę aresztowano w tym samym dniu, podczas brutalnego śledztwa kobieta poroniła.
Po opuszczeniu więzienia zamieszkał w Szczecinie. Podjął studia w szczecińskiej filii Akademii Handlowej w Poznaniu. Był szykanowany przez miejscowe komunistyczne władze i długo nie mógł znaleźć pracy. Po ukończeniu studiów przez kilka lat mieszkał w Inowrocławiu. W latach sześćdziesiątych pracował w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego. W 1968 roku na krótko oddelegowano go do Indii, gdzie zajmował się projektowaniem urządzeń portowych i stoczniowych. W 1980 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 1 lutego 1999 roku w Szczecinie.
