poniedziałek,
Edward Piotrowski
Edward Piotrowski urodził się 31 stycznia 1899 roku. Podczas pierwszej wojny światowej walczył w szeregach 2 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich. Od listopada 1918 roku jako żołnierz 2 Lwowskiego Batalionu Strzelców walczył w obronie Lwowa. Jako dowódca plutonu w 53 pułku piechoty Strzelców Kresowych brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W dwudziestoleciu międzywojennym był oficerem zawodowym. Odbył kursy szyfrów i wywiadu radiowego w Oddziale II Sztabu Głównego.
Po wybuchu drugiej wojny światowej w stopniu kapitana pracował jako specjalista do spraw szyfrów niemieckich w Biurze Szyfrów i Radiowywiadu Oddziału II. 10 września został ewakuowany z Warszawy. Na rozkaz dowództwa 18 września przeszedł do Rumunii. W grudniu 1939 roku dotarł do Francji. Otrzymał przydział do sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Razem z tą jednostką walczył pod Narvikiem. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Początkowo służył w 7. Brygadzie Kadrowej Strzelców, jednak szybko został przeniesiony do Biura Szyfrów Sztabu Naczelnego Wodza. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie cichociemnych.
W nocy z 12 na 13 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 3” został przerzucony do kraju. Po standardowej aklimatyzacji w Warszawie, w czerwcu otrzymał przydział do Inspektoratu Piotrków Trybunalski Armii Krajowej. Po kilku tygodniach został komendantem Obwodu Piotrków Trybunalski AK. Wojnę zakończył w stopniu majora.
Po zakończeniu wojny pozostał w konspiracji. Ujawnił się jesienią 1945 roku po apelu Jana Mazurkiewicza. Pracował w Centralnej Komisji Likwidacyjnej AK. Na początku 1946 roku został na krótko aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Zmarł 7 marca 1971 roku w Wieliczce.
