sobota,
Czesław Pieniak
Czesław Pieniak urodził się 24 września 1918 roku w Chmielewie nieopodal Sokołowa Podlaskiego. Ukończył Prywatne Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza Towarzystwa Salezjańskiego w Sokołowie Podlaskim. W 1938 roku zdał egzamin dojrzałości. Uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu. Podczas kampanii wrześniowej służył jako żołnierz 5. Batalionu Telegraficznego Ośrodka Zapasowego Łączności. 20 września przeszedł na Węgry i został internowany. Wiosną 1940 roku zameldował się we Francji.
Otrzymał przydział do szwadronu łączności 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Po klęsce Francji dostał się do Wielkiej Brytanii. Służył w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej oraz 1. Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. Zgłosił się do służby w kraju i po odbyciu przeszkolenia w zakresie łączności radiowej i dywersji został zaprzysiężony. W nocy z 19 na 20 lutego 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Spokeshave” przerzucono go do kraju. Razem z nim w okupowanej Polsce znaleźli się plutonowy Kazimierz Człapka „Pionek”, sierżant Piotr Nowak „Oko” oraz kurier podporucznik Jerzy Lerski „Jur”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Pies” w pobliżu miejscowości Radzice.
Po odbyciu standardowej aklimatyzacji do życia w okupowanej Polsce otrzymał przydział do Oddziału V Łączności sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Odpowiadał za pracę i bezpieczeństwo radiostacji, prowadził szkolenia łącznościowców. W maju 1944 roku brał udział w likwidacji niemieckiego pościgu radiowego w zasadzce Pruszkowie.
Podczas powstania warszawskiego był radiotelegrafistą sztabu Komendy Okręgu. Nadawał ze Śródmieścia, z hotelu „Victoria” oraz gmachu PKO. 15 września ochotniczo podjął się próby dotarcia do wojsk sowieckich na drugiej stronie Wisły i nawiązania w ten sposób bezpośredniej łączności radiowej między Armią Czerwoną i dowództwem powstania. W nocy z 18 na 19 września przeprawił się przez rzekę i dotarł do oddziałów 1 Armii Wojska Polskiego. 24 września nawiązał radiowy kontakt z powstańcami. Dzień później został aresztowany przez kontrwywiad 1 Armii.
Po upadku powstania na krótko odzyskał wolność. 6 października ponownie go aresztowano. W listopadzie został wywieziony do ZSRR. Trafił do łagru Borowicze, a następnie do przymusowej pracy w kopalni na Uralu. W listopadzie 1947 roku wrócił do Polski, gdzie był prześladowany przez Urząd Bezpieczeństwa.
Czesław Pieniak zmarł 29 lutego 1964 roku w Warszawie.
