poniedziałek,
Andrzej Rudolf Czaykowski
Andrzej Rudolf Czaykowski urodził się 7 lutego 1912 roku w Urdominie. W 1918 roku jego rodzina zamieszkała w Warszawie. Uczył się w Gimnazjum im. Władysława IV oraz w gimnazjum w Kutnie. Wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego. Swoją przyszłość postanowił związać z wojskiem. Ukończył Korpus Kadetów im. Marszałka Piłsudskiego we Lwowie oraz Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Został zawodowym żołnierzem.
W kampanii wrześniowej walczył jako dowódca plutonu łączności w 1 pułku Ułanów Krechowieckich im. Bolesława Mościckiego. Po agresji sowieckiej uczestniczył w walkach z oddziałami Armii Czerwonej pod Grodnem. Przedostał się na Litwę, gdzie został internowany. Pod koniec listopada zbiegł z obozu internowania. W Wilnie nawiązał kontakty z polskimi konspiratorami.
W lutym 1940 roku podczas misji kurierskiej do Warszawy został zatrzymany przez Sowietów. Trafił do obozu pracy w rejonie Archangielska. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do tworzonych w ZSRR polskich oddziałów. Służył w szwadronie przybocznym generała Władysława Andersa. W szeregach Armii Andersa ewakuował się na Bliski Wschód.
Służbowo wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł szkolenie cichociemnych. W nocy z 16 na 17 kwietnia 1944 roku został przerzucony do okupowanej Polski. Otrzymał przydział do Komendy Głównej Armii Krajowej, gdzie pełnił obowiązki oficera operacyjnego zajmującego się odbiorem zrzutów.
Podczas powstania warszawskiego walczył na Mokotowie. Początkowo służył w batalionie ochrony sztabu Zgrupowania „Baszta”, a następnie objął dowództwo batalionu „Ryś”. Po upadku Mokotowa przeszedł kanałami do Śródmieścia. Po kapitulacji wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Został oficerem Komendy Głównej Armii Krajowej uruchomionej w Częstochowie. Pod koniec 1944 roku został aresztowany przez Niemców. Trafił do obozu koncentracyjnego KL Groß-Rosen, a następnie do KL Mittelbau-Dora.
Po wyzwoleniu służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. 29 lipca 1949 roku przyjechał do Polski z rozkazami ministra spraw wewnętrznych rządu RP na uchodźstwie, generała Romana Odzierzyńskiego. Dwa tygodnie później został aresztowany w Krakowie przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Komunistyczny Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go pod zarzutem szpiegostwa na karę śmierci. Wyrok wykonano 10 października 1953 roku w więzieniu mokotowskim w Warszawie.
