sobota,
Alfred Pokultinis
Dzisiaj mija rocznica urodzin polskiego kolejarza, oficera Wojska Polskiego i Armii Krajowej, uczestnika powstania warszawskiego, cichociemnego.
Alfred Pokultinis urodził się 7 maja 1910 roku w Carskim Siole. W 1930 roku po ukończeniu Średniej Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie zdobył zawód technika elektromechanika. W latach 1931–1932 uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności w Zambrowie. Przed wojną pracował w kolejnictwie. W 1939 roku nie został zmobilizowany ze względu na pracę w Polskich Kolejach Państwowych.
Po zakończeniu kampanii wrześniowej znalazł się na terenach okupowanych przez Sowietów. Prowadził działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD. Zesłano go do Workuty. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Służył w batalionie łączności 3 Brygady Strzelców 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Był słuchaczem Kursu Oficerów Łączności. Razem z Armią Andersa został ewakuowany na Bliski Wschód.
Zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i łączności. W nocy z 25 na 26 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 23” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim do kraju trafili porucznik Bronisław Konik „Sikora”, porucznik Zbigniew Matula „Radomyśl”, kapitan Michał Nowakowski „Harpun”, podporucznik Zbigniew Wilczkiewicz „Kij” oraz kurier podporucznik Jan Nodzyński „Łuk”. Skoczków odebrała placówka odbiorcza „Koliber 2” położona 11 kilometrów na północ od Bochni. Z chwilą skoku otrzymał awans do stopnia kapitana. Po odbyciu aklimatyzacji otrzymał przydział do Oddziału I Komendy Głównej Armii Krajowej w Warszawie.
W pierwszych dniach powstania warszawskiego służył jako oficer dyspozycyjny Oddziału I. Po kilku dniach powstańczych walk przyłączył się do plutonu porucznika „Fregaty” z Batalionu Kiliński. Od 8 sierpnia dowodził kompanią łączności w Grupie Północ, 15 sierpnia został szefem łączności Grupy. Po przejściu kanałami ze Starego Miasta do Śródmieścia i rozwiązaniu Grupy Północ został mianowany dowódcą kompanii łączności Okręgu Warszawskiego. 3 września odniósł lekkie rany w trakcie walk w okolicach restauracji Adria.
Po upadku powstania dostał się do niewoli. 2 maja 1945 roku został uwolniony przez wojska angielskie. Wrócił do służby w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po demobilizacji pozostał w Wielkiej Brytanii. Działał w środowiskach polonijnych i kombatanckich. Zmarł 31 marca 1981 roku w Rugby, w Wielkiej Brytanii.
