czwartek,
Adam Szydłowski
Adam Szydłowski urodził się 10 marca 1900 roku w Dręszewie na Mazowszu. Po wybuchu pierwszej wojny światowej jego rodzina trafiła do Rosji, do miasta Perm u stóp gór Ural. Uczył się tam w gimnazjum, a także działał w harcerstwie. W 1918 roku ochotniczo zgłosił się do polskich oddziałów formowanych na Syberii. Został żołnierzem 5. Dywizji Strzelców Polskich, jednostki organizacyjnie należącej do Armii Polskiej we Francji i biorącej udział w wojnie domowej w Rosji. W 1919 roku brał udział w licznych walkach z bolszewikami. Na początku 1920 roku trafił do niewoli, po ucieczce zdołał przedostać się do Polski, gdzie latem 1920 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 83. Pułku Piechoty.
W 1922 roku odbył kurs w Szkole Oficerskiej w Grudziądzu, rok później otrzymał awans do stopnia podporucznika. Służył wtedy w 1. Pułku Strzelców Podhalańskich. W 1925 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Wiosną 1930 roku trafił do kieleckiego 4. Pułku Piechoty Legionów. W latach 1931–1933 uczył się w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po otrzymaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego zajmował stanowiska sztabowe w 16. Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu, a następnie w 23. Górnośląskiej Dywizji Piechoty w Katowicach.
Z chwilą wybuchu drugiej wojny światowej był szefem sztabu Obszaru Warownego „Śląsk” w stopniu majora. Po opuszczeniu Górnego Śląska przez polskie oddziały znalazł się w Grupie Operacyjnej „Jagmin”. 19 września w czasie bitwy pod Maziłami został ranny i trafił do niewoli. Po ucieczce trasą przez Tatry i Słowację przedostał się na Węgry. W listopadzie zameldował się we Francji. Początkowo był szefem sztabu 1. Dywizji Grenadierów, a następnie dowódcą batalionu w 1. Pułku Grenadierów Warszawy.
Po upadku Francji przedostał się do nieokupowanej części tego kraju, gdzie był polskim komendantem obozów Camp de Carpiagne i Camp de Garrique. Zajmował się organizowaniem przerzutu polskich żołnierzy do Wielkiej Brytanii. Latem 1941 roku razem z grupą żołnierzy przekroczył granicę hiszpańską. Aresztowany trafił do obozu koncentracyjnego w Miranda de Ebro. W 1943 roku został zwolniony. Przez Gibraltar na początku 1943 roku dotarł do Wielkiej Brytanii.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł odpowiednie przeszkolenie. W nocy z 16 na 17 kwietnia 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 10” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim w kraju znaleźli się rotmistrz Andrzej Czaykowski „Garda”, podporucznik Tadeusz Nowobilski „Dzwon” oraz Leopold Skwierczyński „Kozioł”. Skoczków odebrała placówka „Przycisk” w rejonie miejscowości Kazimierzów w pobliżu Sochaczewa. Po standardowej miesięcznej aklimatyzacji otrzymał przydział do Okręgu Nowogródek Armii Krajowej, gdzie objął stanowisko dowódcy Okręgu.
17 lipca został aresztowany przez NKWD. Przetrzymywano go w więzieniu w Wilnie, a następnie w sowieckich łagrach. Późną jesienią 1947 roku wrócił do Polski. Zamieszkał na Wybrzeżu. Zmarł 4 października 1960 roku w Gdyni.
