wtorek,
Adam Boryczka
Adam Boryczka urodził się 18 września 1913 roku w Wierzchosławicach niedaleko Tarnowa. Miał sześcioro rodzeństwa. Został wychowany w duchu patriotycznym, jego ojciec był zagorzałym Piłsudczykiem. Uczył się w II Państwowym Gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie. W 1934 roku zdał egzamin dojrzałości. W ramach służby wojskowej odbył kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 20. Pułku Piechoty w Krakowie. Po przejściu do cywila pracował w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Mościcach. Odbywał ćwiczenia wojskowe dla rezerwistów, w 1937 roku otrzymał stopień podporucznika rezerwy.
We wrześniu 1939 roku po ewakuacji fabryki ochotniczo wstąpił w szeregi 16. Pułku Piechoty. Brał udział w ciężkich walkach odwrotowych. W nocy z 18 na 19 września wraz z oddziałem przeszedł do Rumunii i został internowany. Po ucieczce zdołał przedostać się do Francji. Służył jako dowódca plutonu w 3. Dywizji Piechoty. Po klęsce Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał przydział do 4. Brygady Kadrowej Strzelców, przemianowanej następnie na Samodzielną Brygadę Spadochronową.
Zgłosił się do służby w kraju i odbył odpowiednie przeszkolenie. W nocy z 8 na 9 kwietnia 1942 roku w ramach operacji lotniczej „Cravat” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim w kraju znaleźli się kapitan Teodor Cetys „Wiking”, kapitan Henryk Kożuchowski „Hora”, kapitan Stefan Mich „Jeż”, porucznik Roman Romaszkan „Tatar” oraz porucznik Alfred Zawadzki „Kos”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Łąka” niedaleko Łowicza.
Po aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji odbytej w Warszawie otrzymał przydział do V Odcinka „Wachlarza”. Dowodził patrolem, a następnie ośrodkiem dywersyjnym. Brał udział w akcjach bojowych polegających głównie na atakach na niemieckie kolejowe transporty wojskowe. Prowadził także szkolenia dywersyjne. Często jeździł do Warszawy jako kurier. W 1943 roku objął obowiązki dowódcy Kedywu Okręgu Wilno AK. Latem 1943 roku podczas próby aresztowania przez wileńskie gestapo został ciężko ranny, jednak zdołał zbiec.
Po dekonspiracji przeniesiono go w teren. Zorganizował Oddział Partyzanckiego „Brony” i został jego dowództwo. Uczestniczył w wielu potyczkach. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wilna przejął dowództwo 6. Wileńskiej Brygady AK. W sierpniu 1944 roku zwolnił podległych mu żołnierzy AK z przysięgi. Nie zrezygnował z działalności konspiracyjnej, uczestniczył w pracach likwidacyjnych Okręgu AK Wilno. Latem 1945 roku na rozkaz przełożonych przedostał się do centralnej Polski.
Działał w strukturach Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Wielokrotnie jako kurier jeździł z misjami za granicę. W 1954 roku został zatrzymany podczas próby przekroczenia granicy. Przeszedł brutalne śledztwo. Otrzymał karę śmierci, zamienioną następnie na dożywotnie więzienie. Przebywał w jednej celi m.in. z dowódcą SS i policji na dystrykt Warszawa Paulem Otto Geiblem. 27 listopada 1967 roku decyzją Rady Państwa został warunkowo zwolniony. Był ostatnim żołnierzem AK więzionym w PRL z przyczyn politycznych. Zmarł w Warszawie 30 kwietnia 1988 roku.
W 1991 roku Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego stwierdził nieważność wyroku i uznał, że działalność Adama Boryczki była prowadzona na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. W 2013 roku Adam Boryczka pośmiertnie otrzymał awans do stopnia pułkownika.
