poniedziałek,
Zygmunt Witymir Bieńkowski
Zygmunt Witymir Bieńkowski urodził się 2 maja 1913 roku w Warszawie. Jego ojcem był Leopold Bieńkowski, działacz społeczny i niepodległościowy, późniejszy poseł na sejm RP. Zygmunt ukończył gimnazjum w Brześciu nad Bugiem i w 1933 roku zdał egzamin dojrzałości. W 1934 roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Jesienią 1936 roku uzyskał stopień podporucznika pilota ze specjalnością myśliwską. Otrzymał przydział do 112 Eskadry 1 Pułku Lotniczego w Warszawie, jednak po dwóch l;atach został przeniesiony do szkoły w Dęblinie na stanowisko dowódcy plutonu szkolnego podchorążych.
Podczas kampanii wrześniowej nie wziął udziału w walkach, razem z podchorążymi był ewakuowany na wschód. 17 września przeszedł do Rumunii. Zdołał dotrzeć do Francji, jednak brak jest dokładnych informacji na temat jego tam służby. 27 czerwca 1940 roku trafił do Wielkiej Brytanii. Odbył kurs pilotażu myśliwskiego. W maju 1941 roku otrzymał przydział do brytyjskiego 245 Dywizjonu Myśliwskiego RAF. Po dwóch miesiącach przeniesiono go do słynnego polskiego 303 Dywizjonu im. Tadeusza Kościuszki. Na początku listopada zestrzelił jednego Messerschmitta Bf 109. 12 kwietnia 1942 roku nad Francją jego samolot został uszkodzony w walce przez niemiecki myśliwiec Focke-Wulf Fw 190. Osłaniany przez porucznika Longina Majewskiego zdołał powrócić do Anglii. Podczas awaryjnego lądowania na obrzeżach sadu owocowego doznał lekkich potłuczeń.
Latem 1942 roku został dowódcą jednej z eskadr 303 Dywizjonu. Od grudnia tego roku dowodził całym Dywizjonem. 13 maja 1943 roku poleciał w składzie 316 Dywizjonu Warszawskiego jako osłona amerykańskich bombowców atakujących fabrykę Poteza koło Amiens we Francji. Podczas walki nad celem uszkodził wrogi myśliwiec, a jego samolot został lekko uszkodzony. Latem 1943 roku przekazał obowiązki dowódcy dywizjonu kapitanowi Janowi Falkowskiemu i został oficerem strzelania w bazie RAF Northolt.
Pod koniec stycznia 1945 roku objął dowództwo 302 Dywizjonu Poznańskiego i wrócił do lotów bojowych. 24 lutego 1945 roku podczas powietrznych walk nad Niemcami jego Spitfire został trafiony w silnik przez obronę lotniczą. Po przymusowym lądowaniu po niemieckiej stronie frontu trafił do niewoli. Umieszczono go w obozie jenieckim. W maju 1945 roku odzyskał wolność i wrócił do Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Aktywnie działał w środowiskach polonijnych i kombatanckich. Zmarł 15 sierpnia 1979 roku w Londynie.
