środa,
Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech
7 września 1939 roku niemieckie władze rozwiązały Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech.
Początki polskiego harcerstwa w Niemczech to zakładane jeszcze przed pierwszą wojną światową drużyny skautowe. Pierwsze z nich zostały powołane do życia w 1912 roku w Wielkopolsce, na Pomorzu, w Westfalii oraz na Górnym Śląsku. Rok później powstała drużyna w Berlinie. W zaborze pruskim ich założycielami byli działacze niepodległościowi ze Związku Młodzieży Polskiej „Zet”.
W 1920 roku z inicjatywy polskiego działacza narodowego związanego ze Śląskiem Opolskim Szymona Koszyka w Opolu powołano Towarzystwo Skautów Opolskich. W późniejszym okresie organizacja podporządkowała się Związkowi Harcerstwa Polskiego, jednak zachowała pewną niezależność. Powstały 33 koła regionalne skupiające łącznie kilkuset członków. W 1925 roku w Niemczech powstał podmiot jednoczący liczne polskie organizacje skautowskie. Początkowo nosił on nazwę Związek Harcerzy Polskich w Niemczech, dwa lata później uległa ona zmianie na Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech (ZHPwN). Organizacyjnie ZHPwN podlegał Związkowi Polaków w Niemczech. W jeżyku niemieckim nazwa organizacji brzmiała Verband der Polnischen Pfadfinder in Deutschland.
W roku 1933 roku Paweł Gajdzik zaprojektował znak będący połączeniem Rodła z lilijką harcerska, który stał się godłem harcerstwa polskiego w Niemczech. Znak ten umieszczono na sztandarze ZHPwN, pojawił się on także na sztandarach drużyn, zastępów i gromad zuchów. Harcerze nosili go na tarczach przypiętych do swoich bluz. 1938 rok był dwudziestym piątym tokiem działalności harcerstwa polskiego w Niemczech. Z tej okazji odbyło się wiele uroczystości jubileuszowych. W Berlinie zorganizowano wystawę prezentującą działalność polskich hufców w Niemczech, była ona pokazywana także w Raciborzu, Opolu, Bytomiu, Strzelcach, Wrocławiu, Olsztynie i Zakrzewiu.
Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w Niemczech przywódcy młodzieżowej organizacji NSDAP Hitlerjugend wystąpili do HZPwN z żądaniem włączenia polskich harcerzy do swojego ugrupowania, dołączając przy tym groźbę rozwiązania harcerstwa polskiego na terenach Niemiec. Żądania te konsekwentnie kilkukrotnie zostały odrzucone. Jesienią 1937 roku gestapo zakazało noszenia mundurków harcerskich, lilijki z Rodłem oraz używania biało-czerwonych barw. Rok później niemieckie władze w kilku miejscowościach odmówiły polskim harcerzom zgody na organizowanie kursów i obozów harcerskich.
W chwili wybuchu drugiej wojny światowej ZHPwN liczył około 2700 członków. 7 września 1939 roku organizacja została rozwiązana przez niemieckie władze. Późną wiosną 1939 roku niemiecki kontrwywiad służby bezpieczeństwa SS tzw. Sicherheitsdienst przygotował listę „wrogów Rzeszy”, tzw. Sonderfahndungsbuch Polen. Znaleźli się na niej także działacze harcerscy. Po agresji Trzeciej Rzeszy na Polskę na jej podstawie dokonywano masowych aresztowań w celu likwidacji lub osadzania w więzieniach i obozach koncentracyjnych. Wielu członków ZHPwN trafiło do niemieckich obozów koncentracyjnych, część działaczy rozstrzelano.
