poniedziałek,
Zdzisław Poradzki
Dziś mija rocznica śmierci uczestnika spektakularnych akcji Armii Krajowej, powstańca warszawskiego, kawalera Orderu Virtuti Militari.
Zdzisław Poradzki urodził się 22 października 1921 roku w Warszawie. Pochodził z wielodzietnej rodziny. Po wybuchu drugiej wojny światowej ochotniczo wstąpił w szeregi 36. Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną, był członkiem Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Posługiwał się pseudonimem „Kruszynka”.
W 1943 roku w strukturach Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej powstał oddział dywersyjny „Agat”, który miał przejąć zadania Organizacji Specjalnych Akcji Bojowych. Polegały one m.in. na wykonywaniu wyroków śmierci wydanych przez Polskie Państwo Podziemne. Do składu oddziału „Agat” dołączył Zdzisław Poradzki.
1 lutego 1944 roku brał udział w akcji Kutschera, która była najważniejszą udaną operacją Armii Krajowej wymierzoną przeciw funkcjonariuszowi niemieckiego aparatu terroru. Wyrok śmierci wykonano wtedy na Dowódcy SS i Policji na dystrykt warszawski Franzu Kutscherze zwanym „katem Warszawy”. Akcja Kutschera była częścią akcji „Główki” – serii zamachów na wyróżniających się okrucieństwem wobec ludności okupowanej Polski niemieckich funkcjonariuszy.
Kolejną głośną akcją polskiego podziemia, w której uczestniczył Zdzisław Poradzki była akcja Koppe przeprowadzona 11 lipca 1944 roku w Krakowie. Tego dnia oddział Komendy Głównej Armii Krajowej przeprowadził nieudany zamach na generała SS Wilhelma Koppego. SS-Obergruppenführer Wilhelm Koppe był wyższym dowódcą SS i Policji w Generalnym Gubernatorstwie odpowiedzialnym za represje i masowe zbrodnie. Uderzenia żołnierzy AK, mimo niepowodzenia odniosło duży efekt psychologiczny. Niemieccy wyżsi funkcjonariusze byli przerażeni. Polacy odważyli się na atak w centrum przepełnionego żandarmerią i policją miasta.
Podczas powstania warszawskiego był żołnierzem batalionu „Zaremba-Piorun”. Walczył w rejonie Śródmieścia, kilkakrotnie był ranny. Pierwszego dnia powstania wziął ślub z Teresą Grylicką, łączniczką z batalionu „Parasol”. Było to prawdopodobnie pierwsze powstańcze małżeństwo. Po upadku powstania wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Po wojnie wziął udział w zjeździe byłych żołnierzy batalionu „Zośka”. Zmarł 30 maja 1952 roku w Poznaniu w niewyjaśnionych okolicznościach.
