środa,
Włodzimierz Marszewski
Włodzimierz Marszewski urodził się 19 stycznia 1891 roku. Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Lipsku. Jako mieszkaniec zaboru rosyjskiego po wybuchu pierwszej wojny światowej został wcielony do carskiej armii. Za odwagę wykazaną na polu bitwy otrzymał Krzyż św. Jerzego. Po wybuchu w Rosji rewolucji październikowej w 1917 roku przedostał się do Francji i dołączył do Armii Polskiej we Francji. Prowadził akcję werbunkową w Stanach Zjednoczonych. W 1919 roku oddelegowano go do pracy w ambasadzie RP w Waszyngtonie.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej na własną prośbę wrócił do kraju i podjął służbę w wywiadzie. Po zakończeniu walk w stopniu kapitana przeszedł do rezerwy. W okresie dwudziestolecia międzywojennego prowadził intensywną działalność polityczną i społeczną, był m.in. działaczem Obozu Wielkiej Polski i Stronnictwa Narodowego.
W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany, otrzymał przydział do Biura Cenzury Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Po agresji ZSRR na Polskę wraz ze Sztabem Naczelnego Wodza ewakuował się do Rumunii. Zdołał przedostać się do Francji. Z polecenia nowego Naczelnego Wodza generała Władysława Sikorskiego w listopadzie 1939 roku udał się do okupowanej Polski jako emisariusz. W kraju związał się z konspiracyjną Organizacją Wojskową Stronnictwa Narodowego. Latem 1944 roku objął stanowisko szefa komórki wywiadu i kontrwywiadu w Komendzie Głównej NSZ-AK.
W chwili wybuchu powstania warszawskiego przebywał na Ochocie, prawdopodobnie nie brał udziału w walkach. Opuścił Warszawę wraz z ludnością cywilną i zbiegł z transportu do obozu przejściowego w Pruszkowie. Jesienią 1944 roku brał udział w organizowaniu powstanie Narodowego Zjednoczenia Wojskowego, został szefem wywiadu tej organizacji. Jesienią 1945 stanął na czele odtwarzanej Delegatury Rządu, kierował także Wydziałem Politycznym Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego. Był zwolennikiem współpracy różnych środowisk konspiracyjnych, został współtwórcą Komitetu Porozumiewawczego Organizacji Polski Podziemnej i autorem memoriału o sytuacji Polski do Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.
7 stycznia 1947 został zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, przeszedł brutalne śledztwo. 27 grudnia 1947 roku skazano go na karę śmierci, wyrok wykonano 10 marca 1948 roku w więzieniu mokotowskim. W 2006 roku pośmiertnie otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju, za upowszechnianie wiedzy o dziejach Narodu Polskiego”.
