czwartek,
Władysław Stepokura
Władysław Stepokura urodził się 12 lipca 1902 roku w Mostach Wielkich. W 1918 roku ukończył szóstą klasę gimnazjum, kiedy jesienią tego roku wybuchły walki z Ukraińcami o Lwów, dołączył do obrońców miasta. Później walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. Początkowo służył w 38. Pułku Piechoty w Przemyślu, w 1931 roku ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów i jako podporucznik otrzymał przydział na stanowisko dowódcy plutonu w 14. Pułku Piechoty we Włocławku. Od 1936 roku służył w 31. Pułku Strzelców Kaniowskich. Podczas kampanii wrześniowej dowodził kompanią batalionu Obrony Narodowej „Wieluń II” w składzie Sieradzkiej Brygady Obrony Narodowej. Jego jednostka była podporządkowana Armii „Łódź”. Brał udział w walkach od pierwszego dnia wojny do rozbicia zgrupowania podpułkownika Leona Koca na Lubelszczyźnie. Zdołał uniknąć niewoli.
Podczas okupacji początkowo mieszkał w Busku-Zdroju. W 1941 roku wstąpił w szeregi Związku Walki Zbrojnej, w tym okresie zaczął posługiwać się przybranym nazwiskiem Józef Bednarz. Na przełomie 1941 i 1942 roku na polecenie organizacji udał się w rejon Pińczowa. Latem 1943 roku został zatrzymany w Pińczowie, odbito go z transportu do obozu koncentracyjnego KL Auschwitz. Trafił do oddziału partyzanckiego Armii Krajowej, dowodził batalionem w 116. Pułku Piechoty AK Ziemi Olkuskiej. Na początku 1945 roku otrzymał awans do stopnia kapitana.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej przeniósł się na teren Zagłębia Dąbrowskiego, a następnie podjął pracę w Dąbrowie Górniczej. Latem 1945 roku przeniósł się do Gliwic. Sympatyzował ze Zrzeszeniem Wolność i Niezawisłość, dołączył do zbrojnej organizacji Armia Polska w Kraju. 2 stycznia 1947 roku został aresztowany przez komunistyczne służby, przeszedł brutalne śledztwo. Otrzymał wyrok dożywotniego pozbawienia wolności, jednak na fali „odwilży” w 1956 roku został zwolniony z więzienia. Zamieszkał we Wrocławiu, gdzie zmarł 17 marca 1986 roku. W 1995 roku wyrokiem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego został zrehabilitowany. W 2020 roku został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.
