poniedziałek,
Władysław Raginis
„Przechodniu, powiedz Ojczyźnie, żeśmy walczyli do końca”
–– napis na tablicy w Wiźnie.
Władysław Raginis urodził się 27 czerwca 1908 roku w Zarinach pod Dyneburgiem. Pochodził z patriotycznej ziemiańskiej rodziny. Ukończył wileńskie gimnazjum, w 1927 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie. Później trafił do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Latem 1930 roku otrzymał stopień podporucznika. Służył jako dowódca plutonu w 76. Lidzkim Pułku Piechoty w Grodnie. W 1939 roku już jako kapitan został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie dowodził kompanią batalionu ciężkich karabinów maszynowych w pułku KOP „Sarny”.
Po wybuchu drugiej wojny światowej został dowódcą brony odcinka „Wizna”. Wizna to miejscowość położona w odległości około dwudziestu kilometrów na wschód od Łomży. W jej pobliżu znajduje się przeprawa przez Narew. Punkt ten miał znaczenie strategiczne. Znajdowały się tu polskie umocnienia, które tworzyły linię obrony. Odcinka w rejonie Wizny broniło kilkuset żołnierzy z Grupy Operacyjnej „Narew”. Pierwsze niemieckie oddziały dotarły pod Wiznę 7 września 1939 roku. W bezpośrednich atakach na polskie umocnienia pod Wizną brało udział około pięciu tysięcy żołnierzy Wehrmachtu.
Niemcy mieli zdecydowaną przewagę i Polacy nie mogli wygrać tego starcie, jednak mimo strat zacięcie bronili swoich pozycji i odpierali kolejne fale ataków przeciwnika. Wczesnym rankiem 10 września Niemcom pozostały do zdobycia dwa schrony w rejonie Góry Strękowej. Niemiecki parlamentariusz przekazał polskiemu dowódcy ultimatum z żądaniem kapitulacji pod groźbą rozstrzelania wziętych wcześniej w czasie walk jeńców. Około południa kapitan Raginis rozkazał swoim podkomendnym opuścić schron, a następnie popełnił samobójstwo. Obrońcy Wizny stali się symbolem niezłomnej walki z przeważającym najeźdźcą.
