środa,
Władysław Jachowicz
Władysław Jachowicz urodził się 2 marca 1907 roku w Tykadłowie w Wielkopolsce. Był uczniem gimnazjum w Zduńskiej Woli, w 1926 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. W 1930 roku porzucił seminarium i zgłosił się do wojska. Po odbyciu kursu Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej uzyskał stopień podporucznika i przydział do 31. Pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu.
Kilkanaście godzin przed wybuchem drugiej wojny światowej został oddelegowany na stanowisko oficera operacyjnego w sztabie generała Wiktora Thommée, dowódcy Grupy Operacyjnej „Piotrków” w składzie Armii „Łódź”. 13 września generał Thommée objął dowództwo Obozu Warownego „Modlin”, Władysław Jachowicz do końca kampanii wrześniowej przebywał w Twierdzy Modlin. Po poddaniu Modlina zgodnie z umową kapitulacyjną został zwolniony przez Niemców.
Od 1940 roku mieszkał w Warszawie, nawiązał tam kontakty ze zbrojnym podziemiem i został oficerem Polskiej Organizacji Zbrojnej. Był współorganizatorem batalionu Chrobry I. Latem 1942 roku po scaleniu z Armią Krajową objął dowodzenie kompanią w tej formacji.
Powstanie warszawskie rozpoczął na Woli. Po ewakuacji na Starówkę dowodził obroną Arsenału. 24 sierpnia 1944 roku otrzymał awans do stopnia kapitana i objął dowództwo batalionu Chrobry I. Po upadku Starego Miasta przeszedł kanałami do Śródmieścia. Po kapitulacji stolicy dostał się do niewoli, resztę wojny spędził w obozie jenieckim w Woldenbergu.
Po wyzwoleniu wstąpił do 2. Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa. Po demobilizacji wrócił do kraju i zamieszkał w Zduńskiej Woli. Zmarł 17 października 1973 roku.
