sobota,
Wojna polsko-ukraińska
16 lipca 1919 roku zwycięstwem wojsk polskich zakończyła się wojna polsko-ukraińska. Ukraińska Armia Halicka wycofała się rzekę Zbrucz.
Kiedy w 1918 roku rozpadała się monarchia austro-węgierska, Polacy dążyli do powstania niepodległego państwa. W jej granicach miała znaleźć się Galicja Wschodnia. Było to sprzeczne z interesami Ukraińców i doprowadziło do konfliktu zbrojnego.
Pierwsze walki wybuchły we Lwowie. 30 października 1918 roku porucznik Ludwik de Laveaux będący komendantem lwowskiego okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej na odprawie zarządził zajęcie Lwowa w imieniu Rzeczypospolitej. Akcję Polaków uprzedzili Ukraińcy, którzy opanowali większość gmachów publicznych we Lwowie. Bitwa o Lwów trwała do 22 maja 1919 roku.
Galicję wschodnią ogarnęły polsko-ukraińskie walki. Decydującą operacją okazała się majowa ofensywa generała Józefa Hallera. Błękitna Armia, która przybyła do Polski z Francji była doskonale uzbrojona i wyszkolona. Włączenie jej do walk zapewniło stronie polskiej wyraźną przewagę. Na początku czerwca cofające się wojska ukraińskie znalazły się na linii rzek Zbrucz i Dniestr. Bezskutecznie próbowały kontratakować. Po przełamaniu front przez Polaków 16 lipca 1919 roku Ukraińska Armia Halicka wycofała się za Zbrucz. Konflikt zakończył się bez formalnego zawieszenia broni.
Mocarstwa Ententy 25 czerwca 1919 roku na paryskiej konferencji pokojowej przyznały Polsce administrację Galicją Wschodnią, jednak jedynie tymczasowo, traktując ją jako terytorium sporne, nienależące do państwa polskiego. Miało to być prowizoryczne rozwiązanie pozwalające zachować terytorium Galicji Wschodniej dla białej Rosji po jej odrodzeniu. Kiedy władza sowiecka w Rosji umocniła się i upadły nadzieje na powrót „białych”, w marcu 1923 roku przyznano Polsce pełnoprawną obecność na tym terenie.
