środa,
Wojciech Stachura
Wojciech Stachura urodził się 13 kwietnia 1901 roku w Domaninie koło Kępna. Jako osiemnastolatek ochotniczo wstąpił do wojska. W szeregach Batalionu Szturmowego z Wrześni walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. Odbył szkolenie sanitarne i otrzymał przydział do 3. Pułku Lotniczego na Ławicy w Poznaniu. Po odbyciu kursu w Centralnej Szkole dla Podoficerów Zawodowych Sanitarnych w Przemyślu pracował jako instruktor sanitarny w kilku ośrodkach szkoleniowych Wojska Polskiego.
W 1934 roku już jako podporucznik został przeniesiony do 1. Morskiego Batalionu Strzelców w Wejherowie. Początkowo dowodził plutonem, a następnie objął stanowisko oficera żywnościowego. W 1939 roku jego jednostkę przemianowano na 1. Morski Pułk Strzelców i włączono w skład Lądowej Obrony Wybrzeża pod dowództwem pułkownika Stanisława Dąbka. Od pierwszego dnia drugiej wojny światowej porucznik Stachura brał udział w zaciętych walkach na Wybrzeżu z przeważającymi wojskami niemieckimi. Podczas bohaterskiej obrony 1. Morski Pułk Strzelców stracił ponad połowę stanu osobowego, a Wojciech Stachura „za wykazane wyjątkowe męstwo na polu walki” otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Po kapitulacji Kępy Oksywskiej trafił do niewoli. Do końca wojny przebywał w obozach jenieckich.
Po uwolnieniu w 1945 roku wrócił do Polski. Wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, początkowo służył w kwatermistrzostwie 1. Armii Wojska Polskiego, a następnie trafił do Morskiego Pułku Szkolnego w Gdyni-Oksywiu. Od 1946 roku kierował szkoleniami wojskowymi w Szkole Specjalistów Morskich na Oksywiu. Rok później otrzymał awans do stopnia majora i przydział do Kierownictwa Administracyjno-Technicznego Marynarki Wojennej. W 1952 roku przeszedł na emeryturę, służbę zakończył w stopniu podpułkownika. Zmarł 2 czerwca 1960 roku w Borku Wielkopolskim.
