wtorek,
1794: Oblężenie Warszawy
Podczas insurekcji kościuszkowskiej pomiędzy 13 lipca a 6 września 1794 roku Prusacy i Rosjanie bezskutecznie oblegali Warszawę. Później, 4 listopada tego samego roku, kolejna obrona Warszawy okazała się ostatnią bitwą Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Latem 1794 roku silny napór wojsk pruskich i carskich w kierunku Warszawy zmusił Polaków do odwrotu. Stoczono dwie bitwy bitew na przedpolach miasta. 10 lipca naczelnik Tadeusz Kościuszko stoczył bitwę pod Raszynem. W dniach 9-10 lipca dywizja generała Józefa Zajączka zmagała się z Rosjanami pod Gołkowem. Początkowo Kościuszko chciał stoczyć główną bitwę na przedpolach Warszawy, jednak ostatecznie wobec dwukrotnej przewagi sił przeciwnika zdecydował się ukryć swoje oddziały za linią umocnień miasta.
Siły oblegających miasto Prusaków to trzydzieści tysięcy żołnierzy i sto dział. Wspierało ich kilkanaście tysięcy Rosjan dowodzonych przez Iwana Fersena. Warszawy broniło 17 tysięcy żołnierzy piechoty, 18 tysięcy kosynierów oraz 15 tysięcy ochotników spośród mieszkańców. Polacy dysponowali stu czterdziestoma działami.
W pierwszej fazie oblężenia napór Prusaków został skoncentrowany w rejonie Woli bronionej przez oddziały generała Józefa Zajączka. Najeźdźcy zostali skutecznie powstrzymani. W drugiej połowie sierpnia po zaciętych walkach Prusacy odnieśli niewielki sukces – zdobyli Szwedzkie Górki i Wawrzyszew. Ostatnim szturmem na polskie pozycje okazało się silne natarcie na olszynę powązkowską i Marymont w dniu 28 sierpnia. Zostało ono zatrzymane przez żołnierzy Jana Henryka Dąbrowskiego.
6 września do Prusaków dotarła wiadomość o wybuchu powstania w Wielkopolsce i odstąpili oni od oblężenia. Pod Warszawą armia pruska straciła dwanaście tysięcy żołnierzy.
