sobota,
Wacław Makowski
Dzisiaj mija rocznica śmierci pułkownika pilota Wojska Polskiego, dyrektora Polskich Linii Lotniczych LOT, pierwszego dowódcy 300 Dywizjonu Bombowego „Ziemi Mazowieckiej”.
Wacław Makowski herbu Jelita urodził się 30 października 1897 roku w Jelcu w Rosji. W wieku siedemnastu lat w Kijowie zdał maturę i rozpoczął studia w Kijowskim Instytucie Politechnicznym. Działał w polskim ruchu niepodległościowym. W 1916 roku został powołany do carskiej armii i przerwał naukę. Służył w wojskach lądowych. Po rewolucji październikowej wyjechał do Warszawy. W 1918 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego.
W 1919 roku otrzymał przydział do Szkoły Lotniczej w Warszawie. Latem ukończył kurs w I Niższej Szkole Pilotów w Krakowie. Już jako pilot otrzymał przydział do warszawskiej Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych. Był pierwszym pilotem wojskowym wyszkolonym od poziomu zerowego w niepodległej Polsce. Jesienią przeszedł do 11 Eskadry Wywiadowczej. Jego jednostka uczestniczyła w przejmowaniu Pomorza Gdańskiego. W 1920 roku walczył z bolszewikami. Latem jego eskadra dostała nowe angielskie samoloty Bristol F.2B Fighter, które ze względu na brak instrukcji obsługi i problemy z tym związane, zostały wycofane z lotów. Samodzielnie opanował pilotaż nowych maszyn i przeprowadził szkolenie eskadry.
W sierpniu 1920 roku atakował bolszewickie oddziały podczas przeprawy polskiej kawalerii przez Niemen. Został zestrzelony, jednak zdołał awaryjnie wylądować i nie odniósł większych obrażeń. We wrześniu odnalazł za liniami wroga zagubiony polski oddział majora Bernarda Monda. Za zasługi otrzymał Srebrny Krzyż Virtuti Militari oraz Krzyż Walecznych.
Po zakończeniu wojny powrócił na studia na Politechnice Lwowskiej. Po uzyskaniu rządowego stypendium w 1924 roku zdobył dyplom inżyniera lotniczego na prestiżowej francuskiej uczelni wojskowej École Supérieure d’Aéronautique. W kraju otrzymał przydział do Centrali Odbiorczej Wydziału Zaopatrzenia Departamentu Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Był oficerem inspekcji technicznej, pilotem doświadczalnym oraz szefem kontroli technicznej.
Na początku 1930 roku objął stanowisko dyrektora Polskich Linii Lotniczych LOT. Przyczynił się do rozwoju przedsiębiorstwa. Za jego czasów LOT rozwinął siatkę połączeń i unowocześnił flotę, a zarazem stał się symbolem nowoczesności państwa polskiego. Makowski wprowadził symulatory lotu do systemu szkolenia. Za wybitne zasługi dla rozwoju lotnictwa otrzymał m.in. Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restitutia oraz Order Oficera Legii Honorowej.
Wiosną 1939 roku został zastępcą do spraw technicznych dowódcy lotnictwa wojskowego. Latem jako delegat rządu polskiego w Wielkiej Brytanii współuczestniczył w próbach zakupu dla Polski brytyjskich samolotów bojowych. Po wybuchu wojny organizował ewakuację polskiego personelu lotniczego do Francji. Od grudnia 1939 roku zajmował się formowaniem pierwszego polskiego dywizjonu bombowego w Wielkiej Brytanii. 1 lipca 1940 roku został jego dowódcą. Jesienią 300. Dywizjon Bombowy „Ziemi Mazowieckiej” rozpoczął bombardowanie portów francuskich. Makowski czasami brał udział w lotach bojowych, np. 23 marca 1941 roku podczas bombardowania Berlina.
Latem 1941 roku został oddelegowany na stanowisko komendanta stacji lotniczej RAF Lindholme, która była bazą polskich dywizjonów bombowych 304 i 305. W maju 1942 roku otrzymał awans do stopnia pułkownika i został oficerem łącznikowym Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych w Dowództwie Lotnictwa Bombowego RAF Bomber Command. Latem 1943 roku objął podobne stanowisko w Dowództwie Lotnictwa Transportowego RAF Transport Command. Wkrótce otrzymał propozycję objęcia stanowiska Dowódcy Polskich Sił Powietrznych, jednak jej nie przyjął. W 1944 roku został członkiem Komitetu Komunikacji Lotniczej w Państwowej Radzie Lotnictwa RP, który opracowywał plany odbudowy polskiego lotnictwa po wojnie.
Po zakończeniu wojny i demobilizacji zamieszkał w Anglii. Kilkanaście lat pracował w wielu państwach jako ekspert lotniczy ICAO – Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego. Wniósł duży wkład w utworzenie pierwszej narodowej linii lotniczej w Afganistanie. Aktywnie w organizacjach polonijnych, kilkukrotnie odwiedzał Polskę. Zmarł 11 czerwca 1986 roku w Stanach Zjednoczonych.
