poniedziałek,
Teatr Rapsodyczny
22 sierpnia 1941 roku w Krakowie odbyło się inauguracyjne tajne zebranie zespołu konspiracyjnego teatru. Wśród jego aktorów był Karol Wojtyła, przyszły papież Jan Paweł II.
Teatr Rapsodyczny powstał w ramach katolickiej konspiracyjnej organizacji polityczno-wojskowej „Unia”. Jego teoretyczne i ideowe podstawy stworzył Mieczysław Kotlarczyk – nauczyciel, przed wojną założyciel Amatorskiego Teatru Powszechnego w Wadowicach. W składzie zespołu konspiracyjnego teatru znaleźli się: Krystyna Dębowska, Halina Królikiewicz, Danuta Michałowska, Karol Wojtyła i Mieczysław Kotlarczyk. Współpracownikami byli także prozaik Tadeusz Kwiatkowski i rzeźbiarz Tadeusz Ostaszewski. Kotlarczyk był dyrektorem i reżyserem, a także aktorem. Pierwsze spotkanie odbyło się w prywatnym mieszkaniu Krystyny Dębowskiej.
Nazwa teatru nawiązywała do greckich wędrownych śpiewaków oraz do twórczości Słowackiego i Wyspiańskiego. Występy aktorów odbywały się w mieszkaniach prywatnych, a widownię stanowiła specjalnie zapraszana wyłącznie zaufana publiczność. Pierwszym przedstawieniem był wystawiony 1 listopada 1941 roku „Król-Duch” Juliusza Słowackiego. Kolejne to „Beniowski” (1942) i „Samuel Zborowski” (1943) Słowackiego, „Hymny” (1942) Kasprowicza, „Godzina” (1942) Wyspiańskiego, „Portret artysty” (1942) Norwida, „Pan Tadeusz” (1942) Mickiewicza. Przyszły papież Karol Wojtyła zrezygnował z aktorstwa na rzecz studiów teologicznych po wystawieniu „Samuela Zborowskiego”. W realiach okupacji Teatr Rapsodyczny miał wymiar patriotyczny, kształtował narodową tożsamość poprzez sięganie do największych polskich dzieł literackich. Taka działalność w okupowanej Polsce groziła śmiercią.
W 1945 roku teatr wznowił działalność. Dyrektorem, kierownikiem artystycznym oraz reżyserem nadal był Mieczysław Kotlarczyk. Tadeusz Ostaszewski zajmował się scenografią. W powojennej rzeczywistości teatr Kotlarczyka musiał zmagać się z cenzurą i władzami komunistycznymi. Teatr Rapsodyczny źle wpisywał się w krajobraz obowiązującego realizmu socjalistycznego i w lutym 1953 roku został zlikwidowany. Swoją działalność wznowił późną jesienią 1957 roku. Teatr definitywnie zamknięto w 1967 roku.
