środa,
Tadeusz Bór-Komorowski
„Bezczynność AK na terenach zajmowanych przez armię sowiecką byłaby szkodliwa, gdyż nie byłoby wtedy przeszkody, aby upozorować wolę narodu polskiego stworzenia 17 republiki sowieckiej”
–– Tadeusz Komorowski, z raportu do Naczelnego Wodza, lipiec 1944.
1 czerwca 1895 roku urodził się Tadeusz Komorowski – dowódca Armii Krajowej, Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych oraz premier rządu RP na uchodźstwie.
Tadeusz Komorowski od 1913 roku służył w armii austro-węgierskiej. Ukończył szkołę oficerską, służył na froncie rosyjskim i włoskim. W listopadzie 1918 roku został żołnierzem Wojska Polskiego w stopniu porucznika. Przydzielony do 9 Pułku Ułanów wziął udział w wojnie z Ukraińcami oraz wojnie z bolszewikami. W dwudziestoleciu międzywojennym był oficerem zawodowym. Walczył w kampanii wrześniowej.
Pod koniec 1939 roku w Krakowie utworzył konspiracyjną organizację, która w styczniu 1940 podporządkowała się Związkowi Walki Zbrojnej. W lutym 1940 roku otrzymał awans na generała brygady. Latem 1941 roku przedostał się do Warszawy i został powołany na stanowisko zastępcy komendanta głównego Związku Walki Zbrojnej. Po aresztowaniu generała Stefana Roweckiego objął obowiązki Komendanta Armii Krajowej. Posługiwał się wtedy pseudonimem „Bór”. W marcu 1944 roku został mianowany na generała dywizji. Wspólnie z Delegatem Rządu RP na Kraj, wicepremierem Janem Stanisławem Jankowskim, podjął decyzję o wybuchu powstania warszawskiego.
„Wydałem rozkaz wszczęcia jawnej walki w Warszawie dnia pierwszego sierpnia 1944, w chwili gdy armia czerwona znajdowała się u samych wrót naszej stolicy i kiedy wszystkie względy wojskowe zdawały się wskazywać, że chwila dojrzała do otwarcia bitwy na tym odcinku. Wydałem te rozkazy ufając, że bitwa rozpoczęta wewnątrz miasta przez nasze siły zostanie niezwłocznie poparta przez wojska sowieckie, przez wznowioną ofensywę, przez bombardowanie niemieckich obiektów wojskowych, przez rzucanie nam materiałów wojennych. Nie zamierzam ani oskarżać, ani odpierać zarzutów” –– Tadeusz Komorowski.
Podczas powstania przebywał w Warszawie. 30 września 1944 roku prezydent RP Władysław Raczkiewicz mianował generała Komorowskiego Naczelnym Wodzem z zastrzeżeniem, że „wstępuje w prawa i obowiązki Naczelnego Wodza z chwilą rozpoczęcia swych czynności w siedzibie Prezydenta Rzeczypospolitej i Rządu”. Po upadku powstania Tadeusz Komorowski trafił do niemieckiej niewoli.
Po zakończeniu wojny przybył do Londynu. 28 maja 1945 przejął od generała Władysława Andersa obowiązki Naczelnego Wodza. W latach 1947-49 był premierem rządu emigracyjnego. Współorganizował Koło Byłych Żołnierzy Armii Krajowej, z jego inicjatywy ustanowiono odznaczenie – Krzyż Armii Krajowej. Tadeusz Komorowski zmarł 24 sierpnia 1966 w Wielkiej Brytanii.
