piątek,
Tadeusz Felsztyn
Tadeusz Felsztyn urodził się 30 września 1894 roku we Lwowie jako Tadeusz Feldstein. Pochodził z oddanej dla sprawy polskiej rodziny żydowskiej. W rodzinnym mieście ukończył C. K. Gimnazjum VIII i Szkołę Realną. Działał w Związku Walki Czynnej, tajnej polskiej organizacji wojskowej mającej przygotować walkę zbrojną o wyzwolenie Polski. Rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej, jednak w 1913 roku przeniósł się na Wydział Matematyczno-Fizyczny Uniwersytetu w Getyndze. Po wybuchu pierwszej wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. W czasie walk została ranny. Po kryzysie przysięgowym był oficerem Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie pod Rarańczą został internowany. Wojnę zakończył w stopniu podporucznika. Wrócił na studia na Politechnice Lwowskiej. 1 listopada 1818 roku rozpoczęły polsko-ukraińskie walki o Lwów. Tadeusz Felsztyn dołączył do polskich obrońców miasta. W przerwach między starciami kierował warsztatem naprawczym broni. Jeszcze w listopadzie otrzymał awans do stopnia porucznika. W 1919 roku objął stanowisko dowódcy kompanii karabinów maszynowych I batalionu 24. Pułku Piechoty. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu działań bojowych w 1920 roku został instruktorem w warszawskiej Szkole Podchorążych Piechoty. W 1922 roku już jako major, objął stanowisko dyrektora nauk Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. Trzy lata później zmienił stanowisko na kierownika Działu Doświadczalnego. Zajmował się m.in. testowaniem broni pochodzenia zagranicznego pod kątem jej ewentualnej przydatności w polskiej armii oraz możliwości wykorzystania niektórych rozwiązań w krajowej produkcji. Tadeusz Felsztyn stał się znanym teoretykiem broni i strzelectwa. W latach trzydziestych pracował jako kierownik Działu Doświadczalnego w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie, a następnie na podobnym stanowisku w Centrum Badań Balistycznych. Od 1932 roku wykładał balistykę na Politechnice Warszawskiej. Napisał kilka książek dotyczących tematów związanych z bronią palną. Brał udział w pracach związanych z projektowaniem broni, np. był członkiem grupy konstruktorów karabinu przeciwpancernego wz. 35.
Po kampanii wrześniowej został zatrzymany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozach NKWD, ostatni z nich mieścił się w Griazowcu. W 1941 roku na mocy układu Sikorski-Majski odzyskał wolność i wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR pod dowództwem generała Władysława Andersa. Początkowo dowodził 19. Pułkiem Piechoty, później trafił do Centrum Wyszkolenia Armii. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Pracował jako nauczyciel matematyki i fizyki w szkołach średnich. Aktywnie działał w polskich organizacjach katolickich, politycznych i naukowych. Zmarł 14 grudnia 1963 roku w Pitsford, w Anglii. W czasie swojego życia otrzymał wiele odznaczeń, były to m.in. Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari za obronę Lwowa w 1918 roku, Krzyż Niepodległości, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, czterokrotnie Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Zasługi z Mieczami.
