poniedziałek,
Tadeusz Adam Majewski
Tadeusz Adam Feliks Majewski urodził się 26 sierpnia 1899 roku we Lwowie. Jesienią 1916 roku wstąpił do 1. Pułku Piechoty Legionów Polskich. Później przeszedł do 1. Pułku Artylerii. Po kryzysie przysięgowym został internowany, a następnie wcielony do Armii Austro-Węgier. Trafił na front włoski, gdzie dostał się do niewoli. Wśród polskich jeńców z armii niemieckiej i austriackiej akcję werbunkową prowadzili przedstawiciele Armii Polskiej we Włoszech, Majewski dołączył do formowanych oddziałów. Początkowo służył w artylerii, pod koniec 1919 roku objął dowództwo plutonu w 1. Pułku Czołgów. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za zasługi został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari.
Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. W okresie dwudziestolecia międzywojennego był zawodowym oficerem. Na przełomie 1923 i 1924 roku został oddelegowany do Francji na kurs broni pancernej. Po jego ukończeniu krótko pracował jako wykładowca w Centralnej Szkole Czołgów w Żurawicy. Później otrzymał przeniesienie do Departamentu V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W 1928 roku otrzymał przydział do Biura Konstrukcyjnego Broni Pancernych Instytutu Badań Inżynieryjnych. W latach 1930–1932 odbył kurs Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie i uzyskał tytuł oficera dyplomowanego oraz przydział do Oddziału III Sztabu Głównego. Od 1937 roku dowodził 6. Batalionem Pancernym. W 1939 roku otrzymał awans do stopnia podpułkownika.
Podczas kampanii wrześniowej był oficerem sztabowym Armii „Karpaty”. Zdołał przedostać się do Francji, podczas kampanii francuskiej dowodził 1. Pułkiem Czołgów w składzie 10. Brygady Kawalerii Pancernej we Francji. Jego jednostka toczyła ciężkie walki, osłaniając wycofujących się pod naporem przeciwnika francuskich żołnierzy. Wobec braku zaopatrzenia w benzynę Polacy zostali zmuszeni do zniszczenia i porzucenia swoich pojazdów. Podpułkownik Majewski zdołał przez Marsylię i Lizbonę przedostać się do Wielkiej Brytanii, gdzie objął dowództwo odtworzonego 1. Pułku Czołgów.
W 1942 roku jego jednostkę włączono do składu 1. Dywizji Pancernej, a następnie przemianowano na 16. Brygadę Pancerną. W listopadzie 1942 roku uzyskał awans do stopnia pułkownika. Jesienią 1943 roku jego brygada otrzymała nazwę „10. Brygada Kawalerii Pancernej”. W 1944 roku na czele brygady brał udział w walkach we Francji, Belgii i Holandii. Na początku 1945 roku objął stanowisko zastępcy szefa Sztabu Naczelnego Wodza dla Spraw Wojska w Londynie. Za zasługi wojenne otrzymał Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari. Po demobilizacji pozostał na emigracji, wyjechał do Kanady. W 1964 roku otrzymał awans do stopnia generała brygady. Zmarł 20 czerwca 1969 roku w Toronto.
