poniedziałek,
Stanisław Łukasik
Stanisław Łukasik urodził się 2 sierpnia 1918 r. w Lublinie. Po ukończeniu szkoły powszechnej wstąpił do o Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich w Koninie. Po jej ukończeniu służył w 23. Pułku Piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim w składzie 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty.
Podczas kampanii wrześniowej jego jednostka była włączona do Armii „Pomorze”, brała udział m.in. w bitwie nad Bzurą. Po klęsce wrześniowej uniknął niewoli, jeszcze jesienią 1939 roku został członkiem organizacji Związek Czynu Zbrojnego, posługiwał się pseudonimem „Ryś”. Po scaleniu organizacji z Polską Organizacją Zbrojną kierował jej komórkami na zachodniej Lubelszczyźnie. W 1942 roku Polska Organizacja Zbrojna weszła w skład Armii Krajowej.
Na początku 1944 roku zorganizował oddział partyzancki, który później wszedł w skład 8. Pułku Piechoty 3. Dywizji Piechoty Legionów AK. Brał udział w wielu akcjach, m.in. ochraniał lądowisko podczas operacji „Most I”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej jego oddział został rozbrojony.
W sierpniu 1944 roku został zatrzymany przez NKWD, jednak zdołał uciec, skacząc z drugiego piętra. Od tej pory musiał się ukrywać. Na początku 1945 roku odtworzył swój oddział, który latem dołączył do zgrupowania pod dowództwem majora Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. W sierpniu 1945 roku ujawnił się i wyjechał na Ziemie Odzyskane. Po pewnym czasie wrócił na Lubelszczyznę i ponownie zorganizował oddział podległy majorowi Dekutowskiemu. W tym okresie otrzymał awans do stopnia kapitana.
Jesienią 1947 roku zagrożony aresztowaniem wspólnie z grupą żołnierzy majora Hieronima Dekutowskiego podjął próbę ucieczki z kraju. Na skutek zdrady wszyscy uczestnicy wyjazdu zostali zatrzymani przez komunistyczne służby w okolicach Nysy. Został umieszczony w więzieniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego na warszawskim Mokotowie. Brutalne śledztwo trwało rok. 15 listopada 1948 roku komunistyczny sąd skazał go na karę śmierci. Na początku 1949 roku z innymi więźniami podjął próbę ucieczki, jedna żołnierze „Zapory” zostali zdradzeni przez jednego z więźniów kryminalnych. Wyrok wykonano 7 marca 1949 roku w mokotowskim więzieniu. Tego dnia stracono także jego sześciu towarzyszy walki, w tym majora Dekutowskiego.
