środa,
Stanisław Sieradzki
Stanisław Sieradzki urodził się 14 września 1921 roku w Iłowie niedaleko Mławy. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę powszechną, a następnie uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Działdowie. W latach szkolnych działał w harcerstwie, był harcerzem 5. Pomorskiej Drużyny Harcerzy im. Księcia Józefa Poniatowskiego.
Pod koniec sierpnia 1939 roku jako komendant obozu harcerskiego zajął się ewakuacją sprzętu obozowego w okolice Włodawy nad Bugiem. Nie zdołał wrócić do domu, już po wybuchu drugiej wojny światowej został zatrzymany w mundurze harcerskim przez patrol Wehrmachtu. Dołączono go do jeńców wojennych i w ten sposób trafił do stalagu w okolicach Królewca. Pewnego dnia jeden z niemieckich oficerów zaciekawił się jego mundurem harcerskim. Kiedy okazało się, że Sieradzki jest skautem, skierowano go na roboty przymusowe.
Wiosną 1941 roku podjął pierwszą próbę ucieczki, ale został ujęty w Olsztynie. Kolejna ucieczka zakończyła się powodzeniem. Latem 1942 roku dotarł do Warszawy, gdzie dołączył do Szarych Szeregów. Z uwagi na dobrą znajomość języka niemieckiego, uczestniczył w akcji „N” – działaniach propagandowych skierowanych przeciw okupantowi, których celem było sianie wśród Niemców niepokoju i chaosu, demaskowanie ogromu zbrodni hitlerowskich, nakłanianie do potępienia i obalenia władz III Rzeszy.
Jesienią 1943 roku został żołnierzem batalionu „Zośka”, otrzymał przydział do kompanii „Rudy”. W 1944 roku ukończył kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola” i uzyskał stopień kaprala podchorążego. Uczył się także na tajnych kompletach, wiosną 1944 roku zdał egzamin dojrzałości.
Podczas powstania warszawskiego przeszedł szlak bojowy swojej jednostki. Brał udział w walkach o wolskie cmentarze, a następnie przeszedł na Stare Miasto. Za bohaterską postawę otrzymał Krzyż Walecznych i awans do stopnia sierżanta podchorążego. Podczas walk dwukrotnie został ranny. Po upadku Starówki przeszedł kanałami do Śródmieścia. Batalion „Zośka” skierowano na Górny Czerniaków, 16 września podczas obrony rejonu w okolicach ulicy Wilanowskiej po raz trzeci został ranny. Koledzy zdołali wykopać go spod gruzów, trafił do powstańczego szpitala. Jako jeden z nielicznych został ewakuowany na drugą stronę Wisły.
Jesienią 1944 roku został zatrzymany przez NKWD, aby uniknąć zesłania w głąb ZSRR, wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego i trafił do Oficerskiej Szkoły Saperów w Przemyślu. Zagrożony represjami za działalność w AK zdezerterował wraz z grupą innych żołnierzy znajdujących w podobnej sytuacji. Po rozwiązaniu Armii Krajowej wrócił do Warszawy. W 1949 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Początkowo skazano go na dziesięć lat pozbawienia wolności, po trzech latach Wojskowy Sąd Rejonowy w Rzeszowie podniósł wyrok do kary śmierci, złagodzonej następnie do piętnastu lat więzienia. Przez kilka lat oczekiwał na wykonanie kary śmierci niepowiadomiony o zmianie wyroku. Po „odwilży” w 1956 roku opuścił więzienie.
Aktywnie działał w środowiskach harcerskich i kombatanckich, często spotykał się z młodzieżą, opowiadając o latach okupacji. Zmarł 16 lutego 2009 roku w Warszawie.
