czwartek,
Stanisław Babiarz
Stanisław Babiarz urodził się 15 sierpnia 1900 roku w Wysokiej. Uczył się w Gimnazjum w Łańcucie, a następnie w Szkole Rolniczej w Miłocinie na przedmieściach Rzeszowa. W listopadzie 1918 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 5 Pułku Piechoty Legionów. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie dwudziestolecia międzywojennego był zawodowym żołnierzem.
Uzupełnił wykształcenie na wojskowych kursach maturalnych w Wilnie i ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. Był szefem kompanii ciężkich karabinów maszynowych w macierzystym pułku. Od 1938 roku służył jako oficer Korpusu Ochrony Pogranicza. Brał udział w kampanii wrześniowej.
Po klęsce wrześniowej wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski. Dowodził batalionem w odtwarzanym w warunkach konspiracyjnych 7 Pułku Piechoty Legionów. Na początku 1942 roku aresztowano dowódcę pułku kapitana Kazimierza Langa „Grzyba”. Zginął on później rozstrzelany przez Niemców w Magdalence. Nowym dowódcą pułku został Stanisław Babiarz. Jednocześnie mianowano go komendantem VIII Samodzielnego Rejonu Okęcie Okręgu Warszawa AK. 11 listopada 1943 roku otrzymał awans do stopnia majora.
Pod koniec lipca 1944 roku 7 Pułk Piechoty Legionów „Garłuch” składał się z 39 plutonów liczących łącznie 2300 żołnierzy. Zgodnie z planami dowództwa AK w dniu wybuchu powstania w Warszawie pułk majora Babiarza miał uderzyć na lotnisko Okęcie. Dowódcy „Garłucha” podporządkowano Bazę Lotniczą „Łużyce” – oddział lotniczy Armii Krajowej z zadaniem obsadzenia lotnisk niemieckich w okolicach Warszawy po ich zdobyciu przez polskie oddziały.
Rozkaz o wybuchu powstania dotarł do majora Babiarza 1 sierpnia przed południem. Nie wszystkich jego podkomendnych zdołano powiadomić o godzinie „W” na czas. Do godziny 16:00 na miejsce koncentracji dotarło około 50% żołnierzy. Byli oni słabo uzbrojeni. Jednocześnie Niemcy znacznie wzmocnili załogę lotniska. Wobec takiej sytuacji major Stanisław Babiarz podjął decyzję odwołaniu ataku na lotnisko. Niestety jego rozkaz nie dotarł do wszystkich oddziałów i niektóre z nich o godzinie 17:00 uderzyły na Okęcie, ponosząc wielkie straty.
Po kapitulacji powstania Stanisław Babiarz wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Uciekł z obozu przejściowego. Ukrywał się w Ursusie, a następnie w Piastowie. Po wojnie zamieszkał w Wielkopolsce. Zmarł 24 listopada 1947 roku.
