piątek,
Pierwszy Powszechny Spis Ludności
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku polskie władze dostrzegały potrzebę przeprowadzenia spisu powszechnego. 21 października 1919 roku powstała podstawa prawna do tego działania – Ustawa o organizacji statystyki administracyjnej. Dokument określał, że pierwszy spis będzie dokonany w roku 1920, a następne co 10 lat. Głównie ze względu na wojnę polsko-bolszewicką pierwotny termin okazał się nierealny. Nowelizacja ustawy zmieniła termin na 30 września 1921 roku.
Spisem został objęty cały obszar Polski. Pytania odnosiły się do takich cech jak m.in. płeć, data urodzenia, stan cywilny, narodowość, język ojczysty, wyznanie, umiejętność czytania, wykształcenie, źródła utrzymania, ułomności fizyczne, posiadane zwierzęta gospodarskie, obszar gospodarstwa.
Na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spis Ludności powstała seria 29 tomów „Statystyka Polski”. Sporządzenie statystyk okazało się sprawą problematyczną. Wkrótce po przeprowadzeniu spisu powszechnego do Polski przybyły tysiące repatriantów z terenów sowieckich, w 1922 roku do Rzeczypospolitej włączono część Górnego Śląska i Wileńszczyznę. Część społeczeństwa była nieufna wobec ankieterów lub nie posiadała dokładnej wiedzy np. co do ilości posiadanej ziemi. Obok prawie osiemnastu milionów Polaków w Rzeczypospolitej mieszkało ponad 38 tysięcy „Tutejszych”.
Organizacją spisu zajmował się utworzony w 1918 roku Główny Urząd Statystyczny.
Narodowości według spisu
- Polacy - 17789287;
- Ukraińcy - 3898428;
- Żydzi -2048878;
- Białorusini - 1035693;
- Niemcy - 769392;
- Litwini - 24044;
- Rosjanie - 48920;
- Tutejsi - 38943;
- Czesi - 30628;
- Inni - 9856;
- Niewiadoma - 631.
