środa,
Rozbicie więzienia w Pińczowie
13 lipca 1944 roku żołnierze Batalionów Chłopskich dokonali ataku na więzienie w Pińczowie i uwolnili więźniów – głównie chłopów aresztowanych za nieoddawanie kontyngentów.
W czasie drugiej wojny światowej na terenie okupowanej Polski Niemcy wprowadzili obowiązkowe dostawy produktów rolnych oraz hodowlanych od gospodarstw rolnych. W szczytowym momencie ściągano od chłopów nawet 60% zbiorów. Kontyngenty były ściągane siłą. W razie niedostarczenia ich w terminie stosowano takie kary jak bicie, areszt, wysyłka do obozu koncentracyjnego, a także kara śmierci. Nieściągnięte kontyngenty bywały powodem pacyfikacji całych wsi. Rabunkowe pozyskiwanie żywności przez III Rzeszę sprawiało, że duże grupy polskiego społeczeństwa były niedożywione.
W więzieniu w Pińczowie przetrzymywano głównie chłopów aresztowanych za nieoddawanie kontyngentów. 20 cel mogło pomieścić trzysta osób. Więźniów pilnowało około czterdziestu strażników. Teren więzienia otoczony był trzymetrowym murem z wieżami strażniczymi na narożnikach oraz zasiekami z drutu kolczastego. Oddziały Batalionów Chłopskich pierwszy atak na więzienie w Pińczowie przeprowadziły 10 czerwca 1944 roku. Uwolniono wtedy prawie trzystu więźniów.
13 lipca 1944 roku żołnierze Batalionów Chłopskich przeprowadzili kolejny atak. Tym razem mieli ułatwione zadanie, ponieważ wśród strażników byli członkowie polskiego podziemia. Otworzyli oni więzienną bramę. Uwolniono przetrzymywanych ludzi i opróżniono więzienne magazyny. Po tej akcji więzienie w Pińczowie przestało funkcjonować. Dziesięć dni póżniej Niemcy opuścili miasto. W dniach 24 lipca–12 sierpnia 1944 roku miejscowość znalazła się na terenie Republiki Pińczowskiej – obszarze chwilowo wyzwolonym spod okupacji niemieckiej przez oddziały partyzanckie.
