środa,
Paweł Cyms
Paweł Kazimierz Cyms urodził się 2 marca 1894 roku w Pawłowie niedaleko Gniezna. Uczył się w gimnazjum w Gnieźnie, w czasach szkolnych działał w tajnej organizacji samokształceniowo-niepodległościowej. W 1914 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu. W 1916 roku został wcielony do armii niemieckiej. Podczas pierwszej wojny światowej walczył na froncie wschodnim i zachodnim. Ukończył szkołę oficerską i uzyskał stopień podporucznika.
Po zakończeniu wojny wrócił w rodzinne strony i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Po wybuchu powstania wielkopolskiego był jednym z dowódców polskich oddziałów w Gnieźnie. Żołnierze pod jego komendą zajęli Trzemeszno, Mogilno i Strzelno i Kruszwicę, a następnie brali udział w walkach o Inowrocław. Z jego inicjatywy w Inowrocławiu powstały dwa bataliony piechoty, które stały się zalążkiem 1. i 2. Pułku Grenadierów Kujawskich. W 1920 roku otrzymał awans do stopnia kapitana. W 1921 roku wziął udział w trzecim powstaniu śląskim.
Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej przeszedł do rezerwy i podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego, jednak po dwóch latach zrezygnował i podjął pracę w gdańskiej firmie spedycyjnej. Później przez pewien czas był pracownikiem Konsulatu Generalnego RP w Gdańsku. W 1929 roku wrócił do wojska. Początkowo służył w 59. Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Inowrocławiu, a następnie przeszedł do Oddziału II Sztabu Głównego w Warszawie. Z powodów zdrowotnych w 1935 roku przeszedł do rezerwy.
W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany. Podczas kampanii wrześniowej służył w 179. Pułku Piechoty. Po bitwie pod Kockiem dostał się do niemieckiej niewoli, jednak zdołał zbiec z obozu przejściowego. Wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. Podczas okupacji hitlerowskiej mieszkał w Krośnie, a następnie w Kalwarii Zebrzydowskiej. Po zakończeniu wojny krótko przebywał w Gnieźnie, później wyjechał do Szczecina, gdzie pracował w Spedycji Morskiej „Polska Bandera”. Zmarł 13 listopada 1949 roku.
