piątek,
Otton Laskowski
Dziś mija rocznica śmierci majora piechoty Wojska Polskiego II RP, historyka wojskowości.
Otton Laskowski herbu Korab urodził się 23 marca 1892 roku w Paduni na Syberii jako syn zesłańca. W 1910 roku ukończył gimnazjum i rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki w Petersburgu. Po wybuchu pierwszej wojny światowej wstąpił do Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Sankt Petersburgu. W 1915 roku trafił na front jako dowódca kompanii w Finlandzkim Pułku Lejbgwardii. W bitwie pod Jowniunami został ciężko ranny. W 1916 roku uzyskał awans do stopnia podporucznika. Po wybuchu rewolucji lutowej, w 1917 roku organizował komórki Związku Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie. Był organizatorem i pierwszym dowódcą Pierwszej Samodzielnej Kompanii Polskiej przy Naczelnym Polskim Komitecie Wojskowym w Piotrogrodzie.
Jesienią 1918 roku wrócił do Polski, uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził kompanią 21. Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”. Pod koniec 1919 roku został ranny i odesłany do Warszawy, gdzie ukończył kurs pedagogiczny dla oficerów. Od sierpnia 1920 roku służył w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym. Pod koniec 1924 roku otrzymał awans do stopnia majora. W 1927 roku przeszedł do Wojskowego Biura Historycznego. W swoich badaniach historycznych specjalizował się w staropolskiej sztuce wojennej. Reaktywował Sekcję Historyczną Towarzystwa Wiedzy Wojskowej. W „Ilustrowanej encyklopedii” Trzaski, Everta i Michalskiego zredagował hasła dotyczące wojskowości. W 1929 roku objął obowiązki redaktora naczelnego kwartalnika „Przegląd Historyczno-Wojskowy”.
Wykładał historię wojskowości na kursach dla oficerów. W latach 1930–1939 jako naczelny redaktor Encyklopedii wojskowej, zamieścił w tej publikacji wiele swoich artykułów. Udzielał się w sekcji obwarowań starych w Zakładzie Architektury Polskiej. Aktywnie działał w Polskiego Towarzystwa Historycznego jako członek Zarządu Głównego tego stowarzyszenia. W 1939 roku objął obowiązki komendanta kwatery głównej 8. Dywizji Piechoty. 9 września objął obowiązki szefa Wojskowego Biura Historycznego, zajmował się ewakuacją jego archiwum. Przeszedł do Rumunii i został internowany. Był szefem sztabu Dowództwa Obozów WP.
Zdołał przedostać się do Francji, gdzie ponownie objął obowiązki szefa Wojskowego Biura Historycznego. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii został szefem propagandy i oświaty I Korpusu Polskiego w Szkocji. W 1941 roku przeniesiono go do Gabinetu Naczelnego Wodza i Ministra Spraw Wojskowych w Londynie na stanowisko zastępcy szefa gabinetu i kierownika Referatu Historycznego. Od wiosny 1942 roku kierował Referatu Propagandy i Oświaty w Polskim Biurze Wojskowym. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Zmarł 11 listopada 1953 roku w Londynie. Otrzymał wiele wysokich odznaczeń, były to m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległości, dwukrotnie Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Order św. Anny IV klasy Imperium Rosyjskiego, bułgarski Krzyż Oficerski Orderu Świętego Aleksandra, francuski Krzyż Kawalerski Legii Honorowej, szwedzkie odznaczenie Kawaler Orderu Miecza.
Wybrane publikacje Ottona Laskowskiego
- „Język i słownictwo wojskowe Prądzyńskiego” (1921);
- „Znaczenie ogólne i wychowawcze historii wojskowości” (1922);
- „Kampanie Stefana Batorego przeciwko Moskwie” (1925);
- „Historia Wojskowości Polskiej” (1925);
- „Grunwald 1410” (1926);
- „Młodość wojskowa Jana Sobieskiego” (1929);
- „Przewodnik po polach bitew wojny polsko-rosyjskiej 1830/31” (1930);
- „Jan III Sobieski” (1933);
- „Wyprawa wiedeńska 1683” (1933);
- „Piechota w rozwoju historycznym” (1936);
- „Odrębność staropolskiej sztuki wojennej” (1936);
- „Wyprawa na Toropiec” (1937);
- „Historia piechoty polskiej do 1792 roku” (1937).
