czwartek,
Ottokar Brzoza-Brzezina
Ottokar Brzoza-Brzezina urodził się 3 marca 1883 roku w czeskim mieście Protivín. W sierpniu 1903 roku ukończył Szkołę Kadetów Artylerii w Wiener Neustadt. Służył w kilku jednostkach artylerii Armii Austro-Węgier. W 1909 roku przeszedł do rezerwy. Działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Po wybuchu pierwszej wojny światowej dołączył do oddziałów formowanych w Krakowie przez Józefa Piłsudskiego. Był twórcą pierwszych oddziałów artylerii Legionów Polskich, dowodził 1. Pułkiem Artylerii. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do Armii Austro-Węgier.
Jesienią 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. W burzliwym okresie walk o granice często zmieniano jego przedziały, był m.in. dowódcą Podhalańskiego Okręgu Wojskowego w Nowym Targu, pierwszym dowódcą 1. Pułku Artylerii Polowej Legionów Polskich, szefem sekcji amunicji w Departamencie Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W sierpniu 1920 roku był zastępcą dowódcy artylerii obrony Warszawy.
Po zakończeniu walk z bolszewikami pracował jako oficer sztabowy. W 1927 roku w stopniu pułkownika przeszedł w stan spoczynku. Po wybuchu drugiej wojny światowej ochotniczo zgłosił się do służby w Wojsku Polskim. Z różnych oddziałów zapasowych w rejonie Małoryty sformował zgrupowanie „Brzoza” i objął jego dowództwo. Później wraz ze swoją jednostką dołączył do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” generała Franciszka Kleeberga. Brał udział w bitwie pod Kockiem, po kapitulacji dostał się do niewoli, jednak ze względu na czeskie pochodzenie został szybko zwolniony.
Już późną jesienią 1939 roku rozpoczął działalność konspiracyjną. Jego majątek w Zielonce stał się ośrodkiem polskiego podziemia. Współpracował z wywiadem Armii Krajowej, ukrywał grupę Żydów. W 1944 roku został aresztowany i osadzony obozie jenieckim Oflag IIC Woldenberg. Po uwolnieniu powrócił do Polski, do końca życia mieszkał w Zielonce. Zmarł 30 sierpnia 1968 roku. Pośmiertnie otrzymał awans do stopnia generała brygady.
