piątek,
Okopy Świętej Trójcy
Najbardziej znanymi dawnymi twierdzami kresowymi Rzeczypospolitej są Chocim oraz Kamieniec Podolski, jednak miejsc o takiej roli było więcej. Jednym z nich były Okopy Świętej Trójcy.
Od 1664 roku na ziemiach generała Marcina Kątskiego znajdował się szaniec zbudowany według projektu francuskiego architekta Guillaume’a Le Vasseur de Beauplana. Na to dogodne do obrony miejsce, w którym Zbrucz uchodzi do Dniestru, zwrócił uwagę hetman Stanisław Jan Jabłonowski. Ze swoim pomysłem budowy twierdzy zapoznał króla Jana III Sobieskiego. Po utracie przez Polskę Kamieńca Podolskiego w 1672 roku trzymanie w szachu sił tureckich w rejonie było znacznie utrudnione, dlatego polski władca wyraził aprobatę dla budowy fortyfikacji.
25 marca 1692 roku ruszyła budowa twierdzy. Okopy św. Trójcy zaprojektował niderlandzki architekt Tylman z Gameren. Pracami kierował generał artylerii koronnej Marcin Kątski. Fundatorem był hetman wielki koronny Stanisław Jan Jabłonowski. Zachodnią część fortyfikacji stanowiły dwa półbastiony z wybudowaną między nimi wzmocnioną Bramą Lwowską. Na wschodniej linii znalazły się bastion, dwa półbastiony oraz Brama Kamieniecka.
Obsada twierdzy liczyła około czterech tysięcy żołnierzy. Mieli oni do dyspozycji osiemnaście dział. Służba w twierdzy trwała dwanaście miesięcy, po których następowała wymiana załogi. 12 września 1699 roku po pokoju w Karłowicach Polacy odzyskali Kamieniec Podolski i znaczenie militarne Okopów Świętej Trójcy stało się niewielkie. Podczas konfederacji barskiej w twierdzy przed Rosjanami bronił się Kazimierz Pułaski. W 1928 roku na bazie Okopów Świętej Trójcy zbudowano strażnicę Korpusu Ochrony Pogranicza.
