niedziela,
Oblężenie Warszawy 1656
Podczas potopu szwedzkiego, od 24 kwietnia do 1 lipca 1656 roku miało miejsce oblężenie okupowanej przez Szwedów Warszawy.
8 września 1655 roku Szwedzi bez walki zajęli Warszawę. Miało to miejsce podczas potopu szwedzkiego (1655–1660). Dowódcą warszawskiego garnizonu został Bengt Oxenstierna. Miasto stało się głównym ośrodkiem administracyjnym Szwedów w Polsce. Do Szwecji wywieziono cenne zbiory znalezione w Warszawie. Szczególnie ucierpiał Zamek Królewski. Rabowano kosztowne obicia, marmurowe kominki, fontanny, rzeźby, kolumny, ramy okienne, schody i posadzki. Mimo że zwrot zagrabionych rzeczy jasno określał kończący potop szwedzki traktat oliwski zawarty w 1660 roku, znaczna część zrabowanego majątku do dziś pozostała w Szwecji.
Pierwszy rok potopu był pasmem szwedzkich zwycięstw. Wiosną 1656 roku pojawiły się pierwsze sukcesy militarne Polaków. W kwietniu armia szwedzkiego króla Karola Gustawa z trudnością wydostała się z pułapki w widłach Wisły i Sanu. Karol Gustaw po krótkim wypoczynku w Warszawie ruszył z dziesięcioma tysiącami żołnierzy do Wielkopolski, jednak po kilku dniach doszedł do wniosku, że nie zmusi Polaków do otwartej bitwy i udał się w stronę Prus z zamiarem zdobycia Gdańska. 24 kwietnia pod Pragą stanęła armia litewska Pawła Sapiehy. Aby zablokować szwedzki garnizon, 30 kwietnia przeprawiono na lewy brzeg Wisły część oddziałów.
Na początku maja dowodzący szwedzkimi wojskami w Warszawie feldmarszałek Arvid Wittenberg, szykując miasto do obrony, nakazał spalić część zabudowań przy ulicach Krakowskie Przedmieście, Długiej, Senatorskiej, Freta oraz Mostowej. Kościoły, klasztory i pałace zamieniono w twierdze. Pod Warszawę przybywały kolejne oddziały. 17 maja nastąpił pierwszy szturm, jednak po sześciu godzinach walk doskonale przygotowani do obrony Szwedzi bez problemów odparli atak. 30 maja w rejon Warszawy przybył polski król Jan Kazimierz z licznymi wojskami. 2 czerwca polska delegacja zaproponowała Wittenbergowi honorowe warunki kapitulacji. Propozycja została odrzucona.
Wkrótce polskie siły wzmocniły jeszcze oddziały Stefana Czarnieckiego i Jerzego Lubomirskiego. Garnizon szwedzki liczył około dwóch i pół tysiąca żołnierzy, Jan Kazimierz skoncentrował oddziały w sile siedemdziesięciu tysięcy ludzi. 7 czerwca i 11 czerwca przeprowadzono nieudane szturmy na miasto. Nie zakończyły się one jednak całkowitą porażką, zdobyto usytuowany w strategicznym miejscu pałac Biskupów Krakowskich na ulicy Miodowej, który był doskonałym stanowiskiem dla artylerii. W Warszawie zaczął panować głód i choroby, zdarzały się dezercje. 27 czerwca ze Lwowa i z Zamościa przybyły ciężkie działa oblężnicze. Natychmiast przystąpiono do ostrzału. 28 czerwca nastąpił kolejny szturm. Mimo że Jan Kazimierz nie rzucił do walki najlepszych oddziałów, tym razem Szwedzi z wielkim trudem odparli atak.
Podczas nocnego szturmu z 29 na 30 czerwca zajęto kilka obiektów, spychając Szwedów z obronnych pozycji. Wittenberg poprosił o zawieszenie broni. Grał na zwłokę, ponieważ liczył na przybycie odsieczy. Rozmowy nie zakończyły się porozumieniem. Kolejny atak przeprowadzony 1 lipca doprowadził do zepchnięcia Szwedów do wyizolowanych punktów oporu, które następnie były pacyfikowane. Wielu szwedzkich żołnierzy ratując życie, złożyło broń. Wittenberg zdawał sobie sprawę, że sytuacja jest beznadziejna i zgodził się poddać. Jan Kazimierz nakazał wstrzymanie walk, jednak z trudem powstrzymano niektórych żołnierzy, którzy wbrew rozkazowi nadal kontynuowali szturm. Negocjowano warunki kapitulacji. Początkowo ustalono, że szwedzcy żołnierze opuszczą stolicę pod bronią i z honorami, jednak powszechne wzburzenie żołnierzy łagodnym potraktowaniem przeciwników doprowadziło do internowania oddziałów Wittenberga.
