środa,
Oblężenie Lachowicz
23 marca 1660 roku rozpoczęło się oblężenie jednej z największych twierdz Rzeczypospolitej na Białorusi. Był to jeden z epizodów wojny polsko-rosyjskiej 1654–1667, która jest zwana także jako potop rosyjski. Wojna rozpoczęła się w 1654 roku najazdem rosyjskiej armii, która zajęła większość terytorium Ukrainy i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Pretekstem do ataku była pomoc powstaniu Chmielnickiego oraz rzekoma ochrona prawosławnej ludności w Rzeczypospolitej. Konflikt trwał czternaście lat. W tym okresie przypadł także potop szwedzki zakończony 3 maja 1660 roku pokojem oliwskim.
23 marca 1660 roku licząca jedenaście tysięcy żołnierzy armia rosyjska pod dowództwem Iwana Chowańskiego obległa Lachowicze, jedną z ostatnich twierdz w Wielkim Księstwie Litewskim pozostających pod kontrolą Rzeczpospolitej. Lachowicze były niewielkim miastem, jednak rejon ten miał znaczenie strategiczne, ponieważ w tym miejscu krzyżowały się ważne drogi. Nazwa miejscowości pochodzi od Lachów – staroruskiej nazwy Polaków. Twierdza miała cztery połączone wałami bastiony. Na trzech spośród nich znajdowały się nadszańce, podwyższenia na dodatkowe armaty. Fortecę wzniesiono na brzegu rzeki Wiedyny, jej załogę stanowiło dwa i pół tysiąca ludzi pod dowództwem generała artylerii litewskiej Mikołaja Judyckiego, który był starym i doświadczonym żołnierzem. Obrońcy dysponowali 29 działami, 59 hakownicami oraz dwoma śmigownicami.
23 marca Rosjanie przysłali posłów z żądaniem kapitulacji, jednak ich propozycje zostały kategorycznie odrzucone. 26 marca nad ranem nastąpił pierwszy szturm. Obrońcy nie dali się zaskoczyć i stawili twardy opór. Po kilku godzinach zmagań uderzenie zostało odparte, a Rosjanie okupili je dużymi stratami. Po kilku tygodniach siły Chowańskiego zostały wzmocnione działami oblężniczymi. 15 maja miał miejsce drugi atak na twierdzę, jednak i on został odparty. Rosjanie byli nękani podjazdami dokonywanymi przez operującą w rejonie Lachowicz jazdę pułkownika Samuela Oskierki, co znacznie utrudniało prowadzenie działań oblężniczych i zaopatrywanie wojska, a także źle wpływało na morale żołnierzy Chowańskiego. W jego szeregach szerzyła się dezercja. Rosjanie szturmowali Lachowicze jeszcze dwukrotnie, za każdym razem bezskutecznie i z bolesnymi stratami.
Obrońcy twierdzy zdołali związać znacznie siły przeciwnika, dało to czas na przeprowadzenie koncentracji wojsk Rzeczpospolitej. W czerwcu do Lachowicz zbliżyła się odsiecz w postaci armii polsko-litewskiej wojewody ruskiego Stefana Czarnieckiego i hetmana wielkiego litewskiego Pawła Sapiehy. Na wieść o tym Chowański zwinął oblężenie i ruszył jej naprzeciw. 28 czerwca doszło do bitwy pod Połonką, w której armia Chowańskiego została rozgromiona. Lachowicze po trzech miesiącach oblężenia zostały odblokowane. Udaną obronę przypisywano interwencji Matki Boskiej, a Lachowicze nazywano „litewską Jasną Górą”.
