środa,
Oblężenie nad rzeką Starzec
Wiosną 1638 roku wybuchło powstanie kozackie wywołane Jakuba Ostranicę i Dymitra Hunię. Bezpośrednią jego przyczyną była decyzja sejmu o ograniczeniu rejestru, likwidacji kozaczyzny i obróceniu Kozaków w chłopów. Powstanie objęło tereny środkowego Dniepru, okolice Czerkas i Łubniów. W czerwcu 1638 roku wojska Rzeczypospolitej Obojga Narodów rozbiły powstańcze oddziały w bitwie pod Żowninem. Część Kozaków zdołała uciec na drugi brzeg Dniepru i przenieść się do obozowiska obronnego nad rzeką Starzec.
Obóz był dobrym miejscem do obrony. Opierał się o brzegi Dniepru i był otoczony bagnami. Uniemożliwiało to wykonanie ataku za pomocą szarży kawalerii. 22 czerwca wojska koronne pod komendą hetmana polnego koronnego Mikołaja Potockiego i wojewodę podolskiego Stanisława Rewera Potockiego rozpoczęły oblężenie. Otoczeni Kozacy byli ostrzeliwani z dział. Dochodziło do nielicznych potyczek podczas kozackich wypadów. Pod koniec lipca z odsieczą próbował przebić się liczący dwa tysiące ludzi oddział kozacki pod dowództwem Jakonenki, jednak został on rozbity.
8 sierpnia kozackie obozowisko zostało zdobyte. Pojmano przywódców rebelii. Rozpuszczono większość ocalałych uczestniczących w buncie Kozaków i chłopów. Niewielu spośród nich dotarło do domu, ponieważ oddziały szlachty pamiętające o wcześniejszych gwałtach i rozbojach buntowników bezlitośnie ich mordowała. Kozackie powstanie zostało stłumione. Przez następne dziesięć lat na Ukrainie panował spokój, jednak w 1648 roku ze zdwojoną siłą wybuchł kolejny bunt, powstanie Chmielnickiego.
