piątek,
Oblężenie Malborka
5 sierpnia 1460 roku podczas wojny trzynastoletniej wojska polskie odbiły Malbork.
W latach 1454–1466 toczyła się wojna między państwem zakonu krzyżackiego a Koroną Królestwa Polskiego, nazywana wojną trzynastoletnią. Po wybuchu konfliktu Polacy dość szybko zdobyli wszystkie miasta i zamki krzyżackie, z wyjątkiem Malborka i Chojnic. Krzyżacka kontrofensywa pozwoliła Zakonowi odzyskać większość twierdz. Jego armia składała się głównie z najemników i pojawienie się problemów finansowych powstrzymało ofensywę.
Najemni żołnierze postanowili rozwiązać problem niezapłaconych przez Krzyżaków wynagrodzeń na własną rękę. Latem 1457 roku odsprzedali Polakom Malbork, Tczew i Iławę. Zakon został zmuszony do przeniesienia stolicy państwa krzyżackiego do Królewca, jednak nie zrezygnował z prób odzyskania swoich zamków. W sierpniu 1457 roku nastąpiła kolejna ofensywa. 28 września mieszczanie oddali Malbork w krzyżackie ręce.
Jesienią 1457 roku pod Malborkiem stanęło pospolite ruszenie z Wielkopolski, jednak oblężenie twierdzy nie przynosiło efektu. 10 sierpnia 1458 roku pod murami miasta dodatkowo pojawiły się oddziały polskiej armii, ale nie zmieniło to sytuacji. Jesienią pospolite ruszenie zaczęło wracać do domów. W październiku zawarto rozejm.
Latem 1459 roku Polacy ponownie zaczęli oblegać zamek. Obydwie strony były wyczerpane wojną i już w listopadzie podpisano kolejne zawieszenie broni. 21 marca 1460 roku Polacy znowu zaczęli szturmować Malbork. Miasto całkowicie odcięto od dostaw żywności. Malbork skapitulował przed wojskami królewskimi 6 sierpnia 1460 roku. Burmistrz miasta za wspieranie Krzyżaków i oddanie im Malborka został skazany na śmierć.
