wtorek,
Mieczysław Kawalec
Mieczysław Marian Kawalec urodził się 5 lipca 1916 roku w Trzcianie na Podkarpaciu. Był uczniem I Państwowego Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie. Po maturze odbył służbę wojskową, ukończył Kurs Podchorążych Piechoty przy 39. Pułku Piechoty w Jarosławiu. W latach 1935–1939 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po uzyskaniu tytułu magistra pozostał na uczelni w charakterze asystenta.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził plutonem w 17. Pułku Piechoty w składzie Armii „Kraków”, walczył m.in. w obronie Lwowa. Po zajęciu miasta przez Sowietów uniknął niewoli i przedostał się w rodzinne strony okupowane przez Niemców. W 1940 roku wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, gdzie pracował w komórce wywiadu. Od 1942 roku mieszkał w Rzeszowie. Po rozwiązaniu Armii Krajowej kontynuował działalność konspiracyjną, początkowo w strukturach organizacji polityczno-wojskowej NIE, a następnie w Delegaturze Sił Zbrojnych.
Jesienią 1945 roku dołączył do Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Zagrożony dekonspiracją zamieszkał na Śląsku, kierował Wydziałem Informacji i Propagandy IV Zarządu Głównego WiN. Po aresztowaniach wśród ścisłego kierownictwa WiN pod koniec 1947 roku pełnił obowiązki ostatniego prezesa IV Zarządu Głównego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość.
1 lutego 1948 roku w Poroninie został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Umieszczono go w więzieniu przy ulicy Rakowickiej w Warszawie. Przeszedł brutalne śledztwo, w pokazowym procesie jesienią 1950 roku komunistyczny sąd skazał go na karę śmierci. Wyrok wykonano 1 marca 1951 roku w więzieniu mokotowskim. Nie jest znane miejsce pochowania jego ciała.
Po przemianach ustrojowych w Polsce jego wyrok został unieważniony. W marcu 2010 roku prezydent Lech Kaczyński odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Trzy lata później otrzymał pośmiertnie awans do stopnia pułkownika. Jego popiersie jest jednym z elementów Pomnika Żołnierzy Wyklętych w Rzeszowie.
