niedziela,
Mała konstytucja 1919
20 lutego 1919 roku Sejm powierzył Józefowi Piłsudskiemu urząd Naczelnika Państwa. Jednocześnie jego dotychczasowa władza została ograniczona przez tak zwaną Małą Konstytucję.
Odrodzone państwo polskie potrzebowało aktu prawnego, który określałby jego ustrój. 10 lutego 1919 roku po raz pierwszy zebrał się Sejm. Podczas obrad Józef Piłsudski zrzekł się urzędy Tymczasowego Naczelnika Państwa. Uchwalenie konstytucji jest procesem długotrwałym i wobec skomplikowanej sytuacji młodego państwa zdecydowano się na prowizoryczną i z założenia tymczasową uchwałę. Niepełna konstytucja miała obowiązywać do czasu uchwalenia ustawy zasadniczej.
Mała konstytucja składała się z dwóch części. W pierwszej Sejm przyjął do wiadomości złożenie urzędu przez Piłsudskiego i złożył mu podziękowanie „za pełne trudów sprawowanie urzędu w służbie dla Ojczyzny”. W drugiej powierzono Józefowi Piłsudskiemu urząd Naczelnika Państwa oraz określono jego prawa i ograniczenia. W myśl zapisów władzę suwerenną i ustawodawczą w Polsce sprawował Sejm. Naczelnik Państwa otrzymał rolę przedstawiciela państwa oraz najwyższego wykonawcy uchwał Sejmu. Piłsudski miał prawo w porozumieniu z Sejmem powołać rząd.
Akt z 1919 roku okazał się trwalszy, niż pierwotnie zakładano. Był kilkukrotnie nowelizowany i obowiązywał do uchwalenia w 1921 roku pierwszej ustawy zasadniczej odrodzonej Polski, a praktycznie jeszcze dłużej – do czasu powołania najwyższych władz konstytucyjnych. Władza Naczelnika Państwa ustała po objęciu urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej przez Gabriela Narutowicza w grudniu 1922 roku.
