niedziela,
Marian Okulicz-Kozaryn
Marian Okulicz-Kozaryn urodził się 11 lipca 1897 roku. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Jako mieszkaniec ziem zaboru rosyjskiego od 1916 roku rozpoczął służbę wojskową w carskim pułku dragonów. Jesienią tego roku trafił do szkoły oficerów kawalerii. Po jej ukończeniu w stopniu podporucznika carskiej armii walczył w pierwszej wojnie światowej jako dowódca plutonu w Czarnomorskim Pułku Konnym. Po rewolucji październikowej dołączył do dywizjonu polskiego. Służył w 6 pułku ułanów II Korpusu Polskiego pułkownika Józefa Hallera.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 10 pułku Ułanów Litewskich. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Latem 1920 roku został ciężko ranny i do czynnej służby w wojsku powrócił po dopiero w 1922 roku. W dwudziestoleciu międzywojennym był zawodowym oficerem kawalerii. Od 1934 roku był żołnierzem komórki wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza.
W 1939 roku po agresji sowieckiej przeszedł na Litwę, gdzie został internowany. Jeszcze w 1939 roku zbiegł z obozu internowania i wrócił do Wilna. Przystąpił do konspiracyjnego Związku Wolnych Polaków. Służył w szeregach Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. W 1943 roku został aresztowany. Po ucieczce z obozu karnego musiał się ukrywać. W maju 1944 roku został oficerem wywiadu w 6 Wileńskiej Brygadzie AK. Podczas operacji „Ostra Brama” odniósł ciężkie rany.
W 1945 roku podobnie jak wielu mieszkańców Wileńszczyzny został przesiedlony. Zamieszkał w okolicach Jeleniej Góry. Współpracował z organizacją Wolność i Niepodległość. Wiosną 1951 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Otrzymał karę piętnastu lat więzienia. Zmarł 13 lutego 1955 roku. Dzięki staraniom jego żony unieważniono wyrok komunistycznego sądu.
