piątek,
Marian Kenig
Marian Mieczysław Kenig urodził się 29 lipca 1895 roku w Warszawie. Był najstarszy z sześciorga rodzeństwa. Jego ojciec był współwłaścicielem fabryki chemicznej. Marian ukończył prywatne gimnazjum Mariana Rychłowskiego w Warszawie. W 1913 roku rozpoczął studia na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej. Działał w organizacjach niepodległościowych i polskim harcerstwie.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej, w 1915 roku znalazł się w Kijowie. Wstąpił do kijowskiej organizacji Polskiej Partii Socjalistycznej. W tym samym roku został wcielony do armii carskiej. Ukończył kurs dla oficerów rezerwy piechoty. Został dowódcą plutonu w stopniu chorążego. Walczył na froncie rumuńskim. W 1917 roku otrzymał awans do stopnia porucznika. Działał w środowisku polskich oficerów, był wiceprezesem Związku Wojskowych Polaków VI Armii i członkiem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego.
W 1918 roku przedostał się do Warszawy. Jesienią brał udział w rozbrajaniu Niemców. Ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 36 Pułku Piechoty. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. W 1921 roku brał udział w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. W 1922 roku w stopniu kapitana przeszedł do rezerwy.
Odnowił kontakty z partią PPS. Krótko pracował w polskim konsulacie w Charkowie. Następnie był nauczycielem w szkole powszechnej w Pieskowej Skale. W 1923 roku wrócił do Warszawy i podjął pracę w Związku Spółdzielni Spożywców „Społem”. W 1925 roku z ramienia PPS został członkiem zarządu miasta w Sosnowcu. W 1927 roku ponownie wrócił do Warszawy. Pracował w Kasie Chorych, a następnie w Banku Gospodarstwa Krajowego.
W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany i objął stanowisko szefa cenzury wojskowej Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 6 września na wniosek władz PPS otrzymał nominację na dowódcę Robotniczej Brygady Obrony Warszawy. Głównym zadaniem formacji były prace saperskie przy budowie umocnień, jednak podwładni Keniga często brali udział w walkach.
Po kapitulacji stolicy trafił do niewoli niemieckiej. Po wojnie próbował nadal pracować w bankowości, jednak w 1951 roku został zwolniony i do końca życia utrzymywał się z prac dorywczych. Zmarł 13 maja 1959 roku w Warszawie.
