poniedziałek,
Ludwik Kmicic-Skrzyński
Ludwik Kmicic-Skrzyński urodził się 26 sierpnia 1893 roku w Odessie. Jego rodzice pochodzili z Wołynia. Studiował chemię, początkowo we Francji na politechnice w Nancy, później na Politechnice w Liège, w Belgii. Podczas studiów wstąpił do Związku Strzeleckiego. W 1914 roku przyjechał do Krakowa na kurs oficerskiego Związku Strzeleckiego. Wkrótce wybuchła pierwsza wojna światowa i Ludwik wstąpił do Kompanii Kadrowej.
Znalazł się wśród uczestników patrolu Władysława Prażmowskiego „Beliny”, tzw. ułańskiej siódemki, która na początku sierpnia ruszyła z zadaniem przekroczenia granicy zaboru rosyjskiego i wykonania rozpoznania przed wkroczeniem polskich oddziałów. Misja ta była uznana za samobójczą nawet przez samego Piłsudskiego. Grupa zwiadowcza spieszonych kawalerzystów z powodzeniem wykonała zadanie i bez strat wróciła do Krakowa. W latach 1914–1915 był dowódcą plutonu w 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich Beliny-Prażmowskiego, później na krótko objął stanowisko dowódcy kompanii w 5. Pułku Piechoty. Na początku 1917 roku wykładał na kawaleryjskim kursie podoficerskim w Ostrołęce. Po kryzysie przysięgowym został internowany.
Jesienią 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 1. Pułku Szwoleżerów w Chełmie. Początkowo dowodzi szwadronem, później był zastępcą dowódcy pułku. Brał udział w zdobyciu Wilna i w wyprawie kijowskiej. Latem 1920 roku objął dowództwo 16. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Z tą jednostką walczył w bitwie warszawskiej i podczas operacji nad Niemnem. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej dowodził 11. Pułkiem Ułanów Legionowych w Ciechanowie. W 1923 roku otrzymał awans do stopnia podpułkownika. Od 1925 roku był szefem sztabu 2. Dywizji Kawalerii. Podczas przewrotu majowego opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego. Jesienią 1926 roku przeniesiono go na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego Departamentu II Kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1927 roku otrzymał przydział do Korpusu Ochrony Pogranicza, objął stanowisko oficera instruktora w dowództwie 5. Brygady KOP. Od 1929 roku dowodził Brygadą Kawalerii „Białystok” przemianowaną następnie na Podlaską Brygadę Kawalerii. 19 marca 1938 roku awansował do stopnia generała brygady.
Jako dowódca Podlaskiej Brygady Kawalerii walczył w kampanii wrześniowej. Jego jednostka weszła w skład Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”, której zadaniem była obrona północno-wschodniego odcinka frontu, oraz utrzymanie linii rzek Narwi i Biebrzy. Kawalerzyści generała Ludwika Kmicica-Skrzyńskiego zabezpieczali kierunek na Łomżę i Nowogród. Po przełamaniu polskiej obrony na północy Podlaska Brygada Kawalerii brała udział w walkach odwrotowych, m.in. prowadziła działania mające na celu spowolnienie niemieckiej Dywizji Pancernej „Kempf”. 12 września 1939 roku oddziały generała Ludwika Kmicica-Skrzyńskiego razem z Suwalską Brygadą Kawalerii weszły w skład Grupy Operacyjnej Kawalerii generała Zygmunta Podhorskiego. Formacja ta zdołała kosztem dużych strat przebić pierścień niemieckiego okrążenia i dotrzeć do Puszczy Białowieskiej. 20 września generał Podhorski z resztek Podlaskiej i Suwalskiej Brygady Kawalerii utworzył Dywizję Kawalerii „Zaza”, która po tygodniu podporządkowała się dowódcy Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” generała Franciszka Kleeberga. Kawalerzyści walczyli z niemieckimi i sowieckimi oddziałami.
Po bitwie pod Kockiem Ludwik Kmicic-Skrzyński dostał się do niewoli. Do końca wojny przebywał w niemieckich obozach jenieckich. Po uwolnieniu w 1945 roku wyjechał do Włoch i wstąpił do 2. Korpusu Polskiego. Po demobilizacji pozostał na emigracji, zamieszkał w Wielkiej Brytanii. Aktywnie działał w środowiskach polonijnych i kombatanckich. Zmarł w dniu 14 lutego 1972 roku w Manchesterze.
