środa,
Lucjan Fajer
Lucjan Wincenty Fajer urodził się 9 lutego 1904 w Kawodrzy Dolnej niedaleko Częstochowy. Był uczniem Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Częstochowie. W 1921 roku ochotniczo wziął udział w trzecim powstaniu śląskim, był łącznikiem w kompanii sztabowej. W 1924 roku zdał egzamin dojrzałości. W ramach obowiązkowej służby wojskowej trafił do Batalionu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7 w Śremie.
Od 1929 roku pracował w Policji Państwowej, równolegle studiował na Wydziale Nauk Politycznych i Społecznych Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. W 1938 roku ukończył Szkołę Oficerską Policji Państwowej i przeszedł do Laboratorium Centrali Służby Śledczej Komendy Głównej Policji Państwowej w Warszawie. Był biegłym sądowym–grafologiem.
Nie są znane jego losy podczas kampanii wrześniowej, jeszcze jesienią 1939 roku wstąpił do konspiracyjnej organizacji Związek Odbudowy Rzeczypospolitej, po kilku miesiącach przeszedł do „Miecza i Pługa”. Posługiwał się pseudonimem „Ognisty”. Był organizatorem i pierwszym dowódcą oddziału im. Stefana Czarnieckiego. Od 1943 roku był oficerem sztabu Okręgu Warszawa „Miecza i Pługa”. Wiosną 1944 roku został zaprzysiężony w Armii Krajowej.
Podczas powstania warszawskiego był zastępcą dowódcy batalionu „Gozdawa” utworzonego na bazie jego pierwszego oddziału. Dowodził jednym z oddziałów udanie szturmujących budynek Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych. Po upadku Starówki przeszedł kanałami do Śródmieścia. Rozkazem dowódcy Armii Krajowej z dnia 28 sierpnia 1944 roku otrzymał Order Virtuti Militari. Podczas walk 19 września 1944 roku został ranny.
Po kapitulacji stolicy trafił do niewoli, do końca wojny przebywał w obozie jenieckim VII-A Murnau. Po wyzwoleniu z niewoli wrócił do kraju. Aktywnie działał w środowiskach kombatanckich. Zmarł 23 lutego 1984 roku w Warszawie.
