wtorek,
Kryzys gdański
Na mocy traktatu wersalskiego Polska otrzymała dostęp do morza, jednak dysponowała jedynie dwoma niewielkimi portami rybackimi w Pucku i na Helu, które nie miały odpowiedniej infrastruktury, aby stać się bazą dla okrętów wojennych. Jednym z rozstrzygnięć traktatu wersalskiego było także ustanowienie Wolnego Miasta Gdańska, autonomicznego miasta-państwa pod ochroną Ligi Narodów. Zamieszkały w większości przez Niemców Gdańsk został zdemilitaryzowany i na jego terenie nie mogło być bazy wojennej, jednak Liga Narodów zasugerowała, aby Polacy mogli korzystać z gdańskiego portu bez prawa ustanowienia stałej bazy. 8 października 1921 roku Polska i Wolne Miasto podpisały tymczasowe porozumienie w tej sprawie.
Na początki lat trzydziestych w Wolnym Mieście Gdańsku, podobnie jak w Niemczech, znacznie wzrosły nastroje nacjonalistyczne, a stosunki polsko-gdańskie uległy pogorszeniu. 31 marca 1931 roku Senat Gdańska jednostronnie wypowiedział umowę na korzystanie z portu przez polskie okręty. Odwołania składane przez władze Rzeczypospolitej do Ligi Narodów nie odniosły skutku.
W czerwcu 1932 roku z wizytą do Gdańska miały przypłynąć brytyjskie okręty wojenne. Polacy postanowili wykorzystać tę okazję do demonstracji siły, do gdańskiego portu miał wpłynąć niszczyciel ORP „Wicher”, aby przywitać jednostki Royal Navy. Najwyższe polskie władze upoważniły dowódcę okrętu do reakcji w przypadku utrudnień ze strony władz Wolnego Miasta, z możliwością użycia dział. 14 czerwca 1932 roku zgodnie z planem „Wicher” przywitał gości w gdański porcie. Władze Wolnego Miasta protestowały, jednak nie doszło do żadnych incydentów.
13 sierpnia władze Wolnego Miasta Gdańsk odnowiły porozumienie w sprawie korzystania z gdańskiego portu przez polskie okręty. Zakończona sukcesem misja „Wichra” przyczyniła się do zmiany stosunku polskich władz co do potrzeby rozwoju Marynarki Wojennej.
