środa,
Kazimierz de Pourbaix
Kazimierz de Pourbaix urodził się 19 stycznia 1917 roku w Horodźcu na Wołyniu jako czwarte dziecko Kamila i Marii de Pourbaix. Jego rodzina wywodziła się z bardzo bogatego belgijskiego rodu, jego przodek August de Pourbaix kupił majątek na Wołyniu i zauroczony tym zakątkiem zdecydował się wyjechać z Belgii na stałe. Kazimierz ukończył XI Gimnazjum we Lwowie, w 1935 roku zdał egzamin dojrzałości i rok później po odbyciu służby wojskowej w Szkole Podchorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.
W 1938 roku po ćwiczeniach wojskowych uzyskał stopień podporucznika rezerwy artylerii. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany, jego przydziałem był 2. Dywizjon Artylerii Konnej im. Józefa Sowińskiego w składzie Wołyńskiej Brygady Kawalerii. Dowodził plutonem w pierwszej baterii, jego dwaj rodzeni bracia, Kamil Kazimierz Józef de Pourbaix oraz Zdzisław de Pourbaix, również służyli jako dowódcy plutonów w tej samej jednostce artylerii. Nocą z 31 sierpnia na 1 września 1939 roku oddziały Wołyńskiej Brygady Kawalerii obsadziły rejon w okolicach miejscowości Mokra.
Pierwszego dnia drugiej wojny światowej ułani z Wołynia cały dzień skutecznie powstrzymywali ataki niemieckiej dywizji pancernej i zadali przeciwnikowi dotkliwe straty. W bitwie odpierając ataki czołgów zginął Kamil Kazimierz Józef de Pourbaix, Kazimierz został ranny. Przeszedł szlak bojowy Wołyńskiej Brygady Kawalerii, walczył m.in. pod Wolą Cyrusową, pod Mińskiem Mazowieckim, pod Mińskiem Mazowieckim, w obronie Palmir. 22 września podczas próby przebicia się do Warszawy dostał się do niewoli, jednak zdołał zbiec i dotrzeć w rodzinne strony.
Rodzina de Pourbaix w obawie przed Sowietami opuściła Wołyń i zamieszkała w Warszawie. Kazimierz de Pourbaix włączył się w działalność konspiracyjną, prowadził kursy podchorążych w Warszawie. Brał udział w powstaniu warszawskim, walczył w rejonie Śródmieścia w szeregach 3. kompanii Batalionu „Golski” Zgrupowania „Bartkiewicz”. Powstańcami warszawskimi byli także jego trzej bracia: Ryszard, Antoni i Franciszek. Po upadku Warszawy trafił do niewoli, do końca wojny przebywał w obozie jenieckim. Po wojnie zamieszkał na emigracji, zmarł 17 stycznia 2005 roku w Belgii.
