środa,
Kazimierz Filipowicz
Kazimierz Filipowicz urodził się 19 stycznia 1910 roku we wsi Ożenin na Wołyniu. Ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskim w Ostrogu i od 1930 roku pracował jako nauczyciel. W latach 1931–1932 w ramach służby wojskowej odbył kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie. W 1938 rozpoczął studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1939 roku nie został zmobilizowany.
Po klęsce wrześniowej jego rodzinne strony znalazły się pod sowiecką okupacją. Włączył się w działalność konspiracyjną, prowadząc tajne nauczanie. Jesienią 1942 roku objął stanowisko komendanta Obwodu Armii Krajowej w Lubomlu. W 1943 roku na Wołyniu ukraińscy nacjonaliści zaczęli dokonywać mordów na Polakach na masową skalę. Kazimierz Filipowicz organizował jednostki samoobrony i stanął na czele własnego oddziału partyzanckiego, który na przemian zmagał się z Niemcami i Ukraińcami. Prowadził liczne ataki wyprzedzające na bazy Ukraińskiej Powstańczej Armii, co ocaliło wiele wsi zamieszkałych przez Polaków.
Na początku 1944 roku jego oddział dołączył do 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, miał wtedy pod komendą ponad trzystu żołnierzy. Przeszedł cały szlak bojowy jednostki, aż do jej rozwiązania na terenie Lubelszczyzny. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został aresztowany przez Sowietów. Pod koniec 1946 roku został warunkowo zwolniony z nakazem pracy w Ząbkowicach Śląskich.
Po odzyskaniu wolności dokończył przerwane wybuchem wojny studia i zamieszkał w Pabianicach. W 1952 roku ponownie został aresztowany. Do końca życia był szykanowany przez komunistyczne służby. Zmarł 3 lutego 1970 roku w Pabianicach.
