niedziela,
Kazimierz Aleksandrowicz „Huragan”
Dzisiaj mija rocznica urodzin dowódcy oddziałów partyzanckich Armii Krajowej w Radomskiem.
Kazimierz Aleksandrowicz urodził się 3 kwietnia 1915 roku w Warce. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną. Po przeprowadzce do Warszawy w 1929 roku uczęszczał na Kursy Maturalne im. Marcina Konopnickiego. W 1936 roku zdał egzamin dojrzałości. Krótko pracował w radomskiej Państwowej Fabryce Broni. Na początku 1937 roku otrzymał powołanie do wojska. Służył w 11 Zmotoryzowanym Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej. Podczas wojny obronnej w 1939 roku został ranny.
W listopadzie 1939 roku podjął pracę w uruchomionej przez Niemców Fabryki Broni. Niedługo później został członkiem Służby Zwycięstwu Polski. Jednocześnie związał się z pracującymi w zakładzie działaczami socjalistycznymi. Został szefem grupy dywersyjno-sabotażowej Organizacji Wojskowej PPS, która m.in. prowadziła sabotaż w zakładach zbrojeniowych.
W 1943 roku został zdekonspirowany. Ścigany przez gestapo schronił się w Puszczy Kozienickiej. Sformował oddział partyzancki w ramach Socjalistycznej Organizacji Bojowej podległej pod względem wojskowym Komendzie Głównej Armii Krajowej. W szczytowym okresie oddział pod dowództwem Aleksandrowicza liczył dwustu ludzi. Grupa przeprowadziła wile akcji bojowych, takich jak m.in. ataki na niemieckie transporty wojskowe, uwalnianie więźniów.
Latem 1944 roku oddział Aleksandrowicza przystąpił do akcji „Burza” na terenie Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK. Stoczył bitwę z formacjami Wehrmachtu i własowców w okolicach Szydłowca. We wrześniu toczył walki w Rykoszynie, pod wsią Krasna oraz pod wsią Siewce. 27 września pod Zakrzowem doszło do regularnej bitwy z udziałem wrogiego lotnictwa, artylerii i czołgów. Po całodziennej walce Niemcy zostali zmuszeni do odwrotu.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej na początku 1945 roku Aleksandrowicz wrócił do Radomia. W marcu został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Po dwóch miesiącach został zwolniony z aresztu. Kilka lat po wojnie z powodu ran odniesionych w czasie okupacji pojawiły się problemy zdrowotne. W 1971 roku otrzymał rentę inwalidy wojskowego. Zmarł 20 października 1982 roku w Radomiu.
